7. « (از كسانى مباش كه) صالحان را دوست دارد ولى عمل آنها را انجام نمى‌دهد و گنهكاران را دشمن مى‌شمارد ولى يكى از آنهاست»؛

(يُحِبُّ الصَّالِحِينَ وَلَا يعْمَلُ عَمَلَهُمْ، وَيُبْغِضُ الْمُذْنِبِينَ وَهُوَ أَحَدُهُمْ)

. اين در واقع نوعى تناقض در فكر و عمل است؛ از نظر تفكر عشق به صالحان دارند لابد به موجب اعمال صالح آنها؛ ولى از نظر عمل آنچه را بدان عشق مى‌ورزيده كنار مى‌گذارند. همچنين در نقطه مقابل از ظالمان و عاصيان و فاسقان متنفرند كه به يقين به سبب اعمالشان است در حالى كه در مقام عمل آلوده به همان اعمال‌اند. ممكن است در آن درجه از شدت نباشد؛ ولى به هر حال با ديدى كلى عمل آنها هماهنگ با اعمال كسى است كه از وى متنفرند. اين تناقض به راستى عجيب، و نشانه ضعف ايمان و اراده و غلبه هواى نفس است.

در صحيفه گرانبهاى سجاديه نيز در ضمن دعاى بيست و چهارم مى‌خوانيم:

«لا تَجْعَلْني مِمَّنْ يُحِبُّ الصّالِحينَ وَلا يَعْمَلُ عَمَلَهُمْ وَيُبْغِضُ الْمُسيئينَ وَهُوَ أحَدُهُمْ‌

؛ خداوندا مرا از آنها قرار نده كه صالحان را دوست دارند ولى اعمال آنها را انجام نمى‌دهند و گنهكاران را دشمن دارند ولى خودشان در عمل همچون آنها هستند».

8. « (از كسانى مباش كه) از مرگ به سبب زيادى گناهانش متنفر است؛ اما به اعمالى ادامه مى‌دهد كه مرگ را به سبب آن ناخوش مى‌دارد»؛

(يَكْرَهُ الْمَوْتَ لِكَثْرَةِ ذُنُوبِهِ، وَيُقِيمُ عَلَى‌ مَا يَكْرَهُ الْمَوْتَ مِنْ أَجْلِهِ)

. اين نيز تناقض ديگرى در زندگى آنهاست؛ از يك‌سو هنگامى كه سخن از مرگ به ميان مى‌آيد وحشت دارد، زيرا نامه اعمال خود را سياه مى‌بيند ولى به جاى توبه و اصلاح مسير خويش باز به همان گناهان ادامه مى‌دهند. اين تناقض نيز در فكر و عمل به سبب ضعف ايمان و غلبه هواى نفس است.

قرآن مجيد درباره گروهى از يهود مى‌فرمايد: «وَلَنْ يَتَمَنَّوْهُ أَبَداً بِمَا قَدَّمَتْ‌