در حديث ديگرى از پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله مى‌خوانيم:

«تَعافُوا تَسْقُطُ الضَّغائِنُ بَيْنَكُمْ؛

يكديگر را عفو كنيد تا كينه‌ها برچيده شود». [1]

قرآن مجيد نيز خطاب به مؤمنان مى‌فرمايد: «وَلْيَعْفُوا وَلْيَصْفَحُوا أَلا تُحِبُّونَ أَنْ يَغْفِرَ اللَّهُ لَكُمْ وَاللَّهُ غَفُورٌ رَحيمٌ». [2]

از آثار و بركات مهم عفو از دشمنان و خطاكاران آن است كه در بسيارى از موارد ناگهان منقلب مى‌شوند و عداوت آنها تبديل به دوستى صميمانه‌اى مى‌شود كه تاريخ نمونه‌هاى فراوانى از آن به ياد دارد.

البته اين دستور يك استثناى مهم دارد و آن اينكه در آنجا كه دشمن عفو را نشانه ضعف ببيند يا سبب جسارت و ادامه خصومت او شود، عفو كردن غلط و شبيه ترحم بر پلنگ تيزدندان است. در اين‌گونه موارد هيچ كس عفو را فضيلت نمى‌شمرد، بلكه نوعى بى‌تدبيرى و رضايت به ادامه خشونت محسوب مى‌شود.

به همين دليل در اجراى حدود اسلامى در جايى به قاضى اجازه عفو داده شده است كه آثار توبه و صلاح در شخص جانى آشكار گردد.

[1]. كنز العمال، ج 3، ص 373، ح 7004.

[2]. نور، آيه 22.