10 و قال عليه‌السلام خَالِطُوا النَّاسَ مُخَالَطَةً إِنْ مِتُّمْ مَعَهَا بَكَوْا عَلَيْكُمْ، وَإِنْ عِشْتُمْ حَنُّوا إِلَيْكُمْ.

امام عليه السلام فرمود:

آن‌گونه با مردم معاشرت كنيد كه اگر بميريد بر مرگ شما اشك بريزند و اگر زنده بمانيد به شما عشق ورزند. [1]

[1]. سند گفتار حكيمانه:

مرحوم صدوق پيش از سيّد رضى اين حكمت را ضمن وصيتى كه امام اميرالمؤمنين على عليه السلام به فرزندش «محمد بن حنفيه» كرده است آورده و «سبط بن جوزى» كه بعد از سيّد رضى مى‌زيسته آن را در كتاب تذكره خود با سند متصلى به «ابو حمزه ثمالى» ذكر كرده كه نشان مى‌دهد آن را از جاى ديگر گرفته، زيرا سيّد رضى اشاره‌اى به سند اين حديث ننموده است همچنين شيخ طوسى در كتاب امالى از امام باقر عليه السلام آن را نقل نموده و مى‌نويسد هنگامى كه امام امير مؤمنان عليه السلام در حال احتضار بود فرزندانش حسن و حسين و محمد بن حنفيه و فرزندان خردسال خود را نيز دعوت كرد و وصيت‌هايى به آنها كرد و در آخرش جمله‌اى فرمود كه شباهت با حكمت مورد بحث دارد و از آن نيز استفاده مى‌شود كه شيخ طوسى آن را از منبع ديگرى به دست آورده است. (مصادر نهج‌البلاغه، ج 4، ص 12).