از عجايب چشم اين‌كه به طور خودكار خود را براى عكس‌بردارى از صحنه‌هاى مختلف آماده مى‌كند؛ در جايى كه نور زياد باشد مردمك چشم به سرعت تنگ مى‌شود تا نور كمترى وارد شود نه چشم آسيب ببيند و نه عكس‌بردارى خراب شود و در جايى كه كم باشد مردمك چشم بسيار فراخ مى‌شود تا نور بيشترى را وارد چشم كند.

به هنگام عكس‌بردارى از صحنه‌هاى دور و نزديك عدسى چشم به وسيله عضلات بسيار ظريفى كه در اطراف آن قرار دارد گاه كشيده مى‌شود تا صحنه‌هاى دور را كاملًا تصويربردارى كند و گاه رها مى‌شود تا عدسى قطور گشته براى صحنه‌هاى نزديك آماده باشد.

بسيار شده است كه ناگهان در شب تاريك چراغ‌ها خاموش مى‌شود، وقتى به اطراف نگاه مى‌كنيم هيچ چيز را نمى‌بينيم؛ ولى پس از چند لحظه چشم خود را بر آن تطبيق مى‌كند و كم كم اشياى اطراف خود را مى‌بينيم و راه رفت و آمد خود را پيدا مى‌كنيم.

از شگفتى‌هاى ديگر اين‌كه همه ذرات چشم موجود زنده‌اى هستند و بايد تغذيه شوند و تغذيه از طريق خون صورت مى‌گيرد و اگر خون به همان شكلى كه وارد اعضا مى شود وارد چشم بشود همه جا در نظر ما تاريك مى‌گردد ولى آفريدگار جهان پيش از آنكه خون وارد ياخته‌هاى چشم شود آن را چنان تصفيه و زلال مى‌سازد كه كمترين رنگى از خود نشان نمى‌دهد.

از ديگر عجايب چشم اين است كه دائماً به وسيله چشمه‌هاى بسيار كوچك اشك و حركت پلك‌ها نرم و مرطوب نگهدارى مى‌شود كه اگر نباشد چشم مى‌خشكد و كارآيى خود را از دست مى‌دهد چشمه‌هاى اشك اين آب زلال را تدريجاً روى چشم مى‌فرستد و از مجراى ديگرى كه به منزله فاضلاب است عبور مى‌كند و به داخل حلق مى‌ريزد و به هنگام گريه فعاليت اين چشمه‌ها به‌