حالى كه در دام شيطان و هواى نفس گرفتارند.

چهارمين جمله اشاره به حال كسانى است كه خداوندِ حليم و غفور آنها را از طريق بخشيدن نعمت و گسترش روزى و مانند آن مى‌آزمايد شايد به پاس نعمت‌هاى الهى بيدار شوند و باز گردند؛ اين گسترش نعمت‌ها سبب غفلت و بى‌خبريشان شده و همچنان راه خطا را با شتاب ادامه مى‌دهند، ناگهان خدا آنها را گرفته و مجازات مى‌كند؛ مجازاتى كه بسيار دردناك است، زيرا در ميان نعمت‌هاى الهى غوطه‌ور و سرگرم لذاتند كه در يك لحظه همه چيز دگرگون مى‌شود و همچون «قارون» كه با داشتن آن همه امكانات در اوج غرور و غفلت قرار داشت، گرفتار عذاب ناگهانى الهى شده و در يك لحظه همه چيز خود را از دست مى‌دهند.

قرآن مجيد در شرح حال قوم «سبا» و سرگذشت آنها به همين معنا اشاره كرده است؛ خدا آنها را مشمول انواع نعمت‌ها قرار داد، سرزمينى پر از نعمت و خدايى آمرزنده داشتند «بَلْدَةٌ طَيِّبَةٌ وَرَبٌّ غَفُورٌ» [1] اما هواى نفس و شيطان كار خود را كرد و آنها را به ناسپاسى و طغيان واداشت. ناگهان سد عظيمِ «مأرب» بر اثر نفوذ آب و جانوران در آن شكست و سيلاب عظيمى به راه افتاد و باغ‌ها و زراعت‌ها و كاخ‌ها را در هم كوبيد و در هم برد و تنها زمينى باير و ويران به جاى ماند به گونه‌اى كه باقى مانده جمعيت مجبور شدند از آن سرزمين كوچ كنند.

قرآن مجيد درباره اين گروه مى‌فرمايد: « «وَلَا يَحْسَبَنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا أَنَّمَا نُمْلِى لَهُمْ خَيْرٌ لّاَنْفُسِهِمْ إِنَّمَا نُمْلِي لَهُمْ لِيَزْدَادُوا إِثْماً وَلَهُمْ عَذَابٌ مُهِينٌ»؛ كافران هرگز گمان نكنند مهلتى كه به آنان مى‌دهيم به نفع آنها است تنها به اين سبب به آنها مهلت مى‌دهيم كه (اگر بيدار نمى‌شوند) بر گناهان خود بيفزايند و (سرانجام) براى آنها

[1]. سبأ، آيه 15.