تعبير به «فَقَدْ ظَلَمَ» به اين معناست كه سوء ظن به برادر مسلمانى كه خلافى از او ديده نشده ظلم و ستم بر اوست. اين احتمال نيز در تفسير اين جمله امكان دارد كه چنين كسى به خودش نيز ستم كند، زيرا خود را از همكارى او محروم مى‌سازد.

در واقع، امام عليه السلام در اين گفتار حكيمانه اشاره به همان قاعده «حمل شى‌ء بر اغلب» فرموده و غلبه صلاح را براى حمل به صحت كافى دانسته مگر اين‌كه فردى سوء سابقه داشته باشد و در مقابل، غلبه فساد را براى سوء ظن و احتياط لازم مى‌داند (مگر اين‌كه واقعا كسى داراى سوابق خوبى است كه او را با آن مى‌شناسيم).

اين سخن در روابط ملت‌ها و دولت‌ها نيز كاملًا صادق است؛ هرگاه دولت‌هاى ستمگرى كه غالباً براى حفظ منافع خود حقوق ديگران را زير پا مى‌گذارند درِ باغ سبز به ما نشان دهند هرگز نبايد كار آنها را حمل بر صحت كنيم، بلكه بايد فرض بر اين باشد كه آنان براى فريب ما دامى گسترده‌اند.