114 و قال عليه‌السلام إِذَا اسْتَوْلَى الصَّلَاحُ عَلَى الزَّمَانِ وَأَهْلِهِ، ثُمَّ أَسَاءَ رَجُلٌ الظَّنَّ بِرَجُلٍ لَمْ تَظْهَرْ مِنْهُ حَوْبَةٌ فَقَدْ ظَلَمَ! وَإِذَا اسْتَوْلَى الْفَسَادُ عَلَى الزَّمَانِ وَأَهْلِهِ، فَأَحْسَنَ رَجُلٌ الظَّنَّ بِرَجُلٍ فَقَدْ غَرَّرَ.

امام عليه السلام فرمود:

هنگامى كه صلاح و نيكى بر زمان و اهلش ظاهر گردد اگر كسى در اين حال به ديگرى كه از او گناهى ظاهر نشده، گمان بد برد به او ستم كرده است و هنگامى كه فساد بر زمان و اهلش مستولى گردد هر كس گمان خوب به ديگرى برد خود را فريب داده است! [1]

[1]. سند گفتار حكيمانه:

در مصادر نهج‌البلاغه آمده كه اين گفتار حكيمانه در كتاب غررالحكم با تفاوت‌هايى ذكر شده و اين تفاوت‌ها نشان مى‌دهد كه آن را از منبع ديگرى غير از نهج‌البلاغه اخذ كرده است. زمخشرى نيز آن را در ربيع الابرار با تفاوت كمترى آورده است. (مصادر نهج‌البلاغه، ج 4، ص 106).