سرپرستى مى‌گردند و بر آلام مستمندان مرهم نهاده مى‌شود و بخشى از آن جنبه معنوى دارد همان‌گونه كه در حديث معروف نبوى صلى الله عليه و آله آمده است:

«دَاوُوا مَرْضَاكُمْ بِالصَّدَقَةِ وَرُدُّوا أَبْوَابَ الْبَلَاءِ بِالدُّعَاءِ؛

بيماران خود را با صدقه درمان كنيد و درهاى بلا را با دعا ببنديد». [1]

تجربه نيز نشان داده است كه پرداختن صدقه براى درمان بيماران بسيار مؤثر است.

اين سخن را با حديثى از امام كاظم عليه السلام پايان مى‌دهيم: شخصى خدمت آن حضرت آمد و عرض كرد: فرزندان و همسر من ده نفرند كه همه بيمارند. فرمود:

«داوِهِمْ بِالصَّدَقَةِ فَلَيْسَ شَيْ‌ءٌ أَسْرَعَ إِجَابَةً مِنَ الصَّدَقَةِ وَلَا أَجْدَى مَنْفَعَةً عَلَى الْمَرِيضِ مِنَ الصَّدَقَة؛

آنها را با صدقه درمان كن، زيرا چيزى سريع الاجابه‌تر و چيزى مفيدتر براى درمان بيماران از صدقه نيست». [2]

سپس در دومين نكته مى‌فرمايد: «اعمال بندگان در اين جهانِ زودگذر در برابر چشمان آنها در آن جهان (پايدار) است»؛

(وَأَعْمَالُ الْعِبَادِ فِي عَاجِلِهِمْ، نُصْبُ أَعْيُنِهِمْ فِي آجَالِهِمْ)

. همان‌گونه كه بعضى از شارحان نهج‌البلاغه تصريح كرده‌اند، اين كلام امام اشاره روشنى به تجسم اعمال در قيامت دارد.

منظور از تجسم اعمال اين است كه اعمال نيك و بد هر يك در روز قيامت به صورت مناسب حسى درمى‌آيد. مثلا نماز در قيافه يك انسان زيبا و صالح و ظلم و ستم به صورت دودى سياه و خفقان‌آور مجسم مى‌شود و انسان‌ها در كنار اعمال مجسم خود خواهند بود و بخشى از پاداش و كيفر آنها از اين طريق صورت مى‌گيرد.

[1]. مستدرك الوسائل، ج 7، ص 7، ح 1.

[2]. وسائل الشيعه، ج 2 ص 648، ح 4.