شرح و تفسير آثار صدقه‌

امام عليه السلام در اين حكمت (حكمت هفتم) به دو موضوع كه در زندگى مادى و معنوى او تأثير فراوان دارد اشاره كرده نخست مى‌فرمايد: «صدقه (كمك به نيازمندان) داروى شفابخشى است»؛

(الصَّدَقَةُ دَوَاءٌ مُنْجِحٌ)

. در قرآن مجيد و در روايات اسلامى اهمّيّت و تأثير انفاق در راه خدا و صدقه بر نيازمندان به طور گسترده وارد شده است و يكى از مهم‌ترين و مؤثرترين حسنات شمرده شده است.

تعبير به «دواء» (دارو) و «منجح» (مؤثر و شفابخش) به طور مطلق نشان مى‌دهد كه اين كار هم درمان كننده بيمارى‌هاى فردى و هم بيمارى‌هاى اجتماعى است.

صدقه به هرگونه بخشش گفته نمى‌شود، بلكه بخشش‌هايى است كه قصد قربت در آن باشد؛ خواه واجب باشند مانند زكات يا مستحب مانند انفاق فى سبيل الله و خواه جنبه شخصى داشته باشد مانند كمك به يتيم يا محروم يا بيمارى يا جنبه عام داشته باشد مانند بناى بيمارستان و دارالايتام كه از آن تعبير به صدقات جاريه نيز مى‌شود.

اما چگونه اين صدقات داروى شفابخشى است، بخشى از آن جنبه حسى دارد كه با چشم خود مى‌بينيم؛ بيماران محروم از اين طريق درمان مى‌شوند، ايتام‌