تَغْلُظُ عَلَيْهِ، فَتُسْرِعُ الْمَصائِبُ إلَيْهِ، وَ لا يَفْعَلُ ذلِكَ إلّا بِالْأتْقِياءِ الْأبْرارِ وَالْمُصْطَفَيْنَ الْأخْيارِ، وَهذا مِثْلُ قَوْلِهِ عليه السلام: مَنْ أَحَبَّنَا أَهْلَ الْبَيْتِ فَلْيَسْتَعِدَّ لِلْفَقْرِ جِلْبَاباً)

. «جلباب» به لباسى مى‌گويند كه تمام بدن يا قسمت عمده آن را بپوشاند؛ چادر يا مانند آن.

در اين‌كه چه رابطه‌اى در ميان محبت اهل بيت و پوشش فقر است تفسيرهاى مختلفى شده كه از ميان همه آنها سه تفسير زير از همه مناسب‌تر است:

نخست اين‌كه به مقتضاى «الْبَلاءُ لِلْوِلاءِ»؛ بلاها به سراغ دوستان خدا مى‌روند و همچين به مقتضاى حديث‌

«إنَّ أشَدَّ النَّاسِ بَلاءً الْأنْبياءُ ثُمَّ الَّذينَ يَلَوْنَهُمْ ثُمَّ الْأمْثَلُ فَالْأمْثَلُ؛

گرفتارى‌ها و مشكلات بيش از همه دامان پيامبران را مى‌گيرد سپس كسانى كه به دنبال آنها هستند سپس نيكان يكى پس از ديگرى» [1] افرادى كه به امام عليه السلام كه مجموعه‌اى از فضايل انسانى و بركات معنوى و الهى است عشق بورزند در صف اوليا قرار مى‌گيرند و به حكم اين‌كه مقرب‌ترند جام بلا بيشترشان مى‌دهند كه هم آزمونى است براى آنان و همه وسيله‌اى است براى ترفيع درجاتشان.

بنا به تفسير ديگر منظور آن است كسانى كه عشق به امام مى‌روزند يا حب اهل بيت دارند بايد فقر به معناى سادگى زندگى را پيشه كنند؛ همان فقرى كه پيغمبر اكرم درباره آن مى‌فرمود:

«الْفَقْرُ فَخْرى‌ وَ بِهِ أفْتَخِرُ عَلى‌ سايِرِ الْأنْبِياءِ؛

فقر مايه افتخار من است و با آن بر ساير پيامبران افتخار مى‌كنم» [2] اين تعبير اگر به معناى فقر «فقر الى الله» نباشد به معناى ساده زيستن و قانع به زندگى خالى از هر گونه زرق و برق و تجمل بودن است. پيروان اين مكتب نيز مانند پيشوايانشان بايد به چنين زندگى‌اى قانع باشند.

[1]. كافى، ج 2، ص 252.

[2]. بحارالانوار، ج 69، ص 32.