آنچه گفته شد در مورد حاجات فردى است؛ اما حاجات و نيازهاى اجتماعى نه تنها از اين قاعده مستثنا نيست بلكه شمول اين قاعده نسبت به آنها قوى‌تر و آشكارتر است؛ مثلًا- به گفته مرحوم «مغنيه» در شرح نهج‌البلاغه‌ خود- سران كشورهاى اسلامى، امروز دستور جهاد و دفاع از حريم اسلام و كيان مسلمين را براى منافع مادى كه دولت‌هاى استعمارى به آنها ارائه مى‌دهند رها كرده‌اند و خداوند آنها را از هر دو محروم ساخته است؛ در دست بيگانگان ذليل و خوار شده‌اند و دنياى آنها نيز تأمين نگشته است.

اگر دقت كنيم آنچه مولا در اين سخن حكيمانه بيان فرموده به اصل توحيد افعالى بازگشت مى‌كند و جلوه‌اى از جلوه‌هاى «لا مُؤَثِّرَ فِى الْوُجُودِ إلّا اللَّهُ» محسوب مى‌شود.

قرآن مجيد مى‌گويد: « «وَلَوْ أَنَّ أَهْلَ الْقُرى‌ آمَنُوا وَاتَّقَوْا لَفَتَحْنا عَلَيْهِمْ بَرَكاتٍ مِنَ السَّماءِ وَالْأَرْضِ وَلكِنْ كَذَّبُوا فَأَخَذْناهُمْ بِما كانُوا يَكْسِبُونَ»؛ اگر اهل شهرها و آبادى‌ها ايمان مى‌آوردند و تقوا پيشه مى‌كردند درهاى بركات آسمان و زمين را به روى آنها مى‌گشوديم ولى (پيامبران الهى و دستورات ما را) تكذيب كردند و ما آنها را گرفتار نتيجه اعمالشان كرديم». [1]

[1]. اعراف، آيه 96.