105 و قال عليه‌السلام إِنَ‌اللَّهَ افْتَرَضَ عَلَيْكُمْ فَرَائِضَ، فَلَا تُضَيِّعُوهَا؛ وَحَدَّ لَكُمْ حُدُوداً، فَلَا تَعْتَدُوهَا؛ وَنَهَاكُمْ‌عَنْ أَشْيَاءَ، فَلَا تَنْتَهِكُوهَا؛ وَسَكَتَ لَكُمْ عَنْ أَشْيَاءَ وَلَمْ يَدَعْهَا نِسْيَاناً، فَلَا تَتَكَلَّفُوهَا.

امام عليه السلام فرمود:

خداوند فرايضى را بر شما واجب كرده، آنها را ضايع نكنيد و حدود و مرزهايى براى شما تعيين كرده از آن فراتر نرويد و شما را از امورى نهى كرده است حرمت آنها را نگاه داريد و از امورى ساكت شده است نه به علّت فراموش‌كارى (بلكه به جهت مصالحى كه در سكوت نسبت به آنها بوده است) بنابراين خود را در مورد آنها به زحمت نيفكنيد (و با سؤال و پرسش درباره آنها بار تكليف خود را سنگين نگردانيد). [1]

[1]. سند گفتار حكيمانه:

در كتاب مصادر اين كلام نورانى را از كتاب امالىِ فرزند شيخ طوسى از روايتى كه سند آن به سال 306 مى‌رسد از امير مؤمنان از پيغمبر اكرم نقل كرده و نيز مرحوم صدوق در كتاب من لا يحضره الفقيه و شيخ مفيد در مجالس آن را از امير مؤمنان عليه السلام و امير مؤمنان از پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله نقل فرموده و اين در حالى است كه مرحوم سيّد رضى مستقيماً آن را به على عليه السلام نسبت مى‌دهد. همچنين آمدى در غررالحكم آن را از على عليه السلام نقل كرده است. (مصادر نهج‌البلاغه، ج 4، ص 98).