مى‌دانيم آهنگ‌هاى موسيقى بر دو گونه است: آهنگ متناسب مجالس لهو و فساد و عياشى و هوسرانى است كه حرام است، زيرا منشأ گناهان فراوان از جمله آلودگى به اعمال حرام جنسى است و تأثير مخربى روى اعصاب دارد و به تعبير ديگر همان تأثيرى را كه مواد مخدر از طريق تزريق يا نوشيدن يا بوييدن در جسم و روح انسان دارد تخدير از طريق موسيقى‌هاى نامشروع نيز همان تأثير را از طريق گوش آدمى مى‌گذارد.

بخش ديگرى از آهنگ كه مناسب چنين جلساتى نيست و مباح و جايز است، بلكه در مورد قرآن وارد شده كه آن را با آهنگ زيبا بخوانيد. در جنگ‌ها از موسيقى‌هاى مخصوص استفاده مى‌شود. در ورزش‌هاى سنتى نيز نوعى موسيقى داشتيم و حتى گاه براى منظم ساختن حركات دستجات سينه‌زنى از طبل و سنج بهره مى‌گرفتند كه هيچ كدام از اينها موسيقى حرام نيست.

البته تشخيص ميان اين دو با مراجعه به عرف آگاه، روشن مى‌شود. سخن درباره زيان‌هاى موسيقى از نظر جسم و جان فراوان است كه در اين مختصر نمى‌گنجد اما با يك حديث ناب اين سخن را پايان مى‌دهيم:

«لَا تَدْخُلُ الْمَلَائِكَةُ بَيْتاً فِيهِ خَمْرٌ أَوْ دَفٌّ أَوْ طُنْبُورٌ أَوْ نَرْدٌ وَلَا يُسْتَجَابُ دُعَاؤُهُمْ وَيَرْفَعُ اللَّهُ عَنْهُمُ الْبَرَكَةَ؛

خانه‌اى كه در آن شراب و قمار و آلات موسيقى باشد فرشتگان در آن وارد نمى‌شوند و دعا در آن مستجاب نمى‌گردد». [1]

[1]. وسائل الشيعه، ج 12 ص، 235، ح 13.