شناخته شود، هرچند خداوند سبحان به مردم از خودشان آگاه‌تر است، ولى اين به دليل آن است كه كارهايى كه موجب استحقاق ثواب و عقاب مى‌شود ظاهر گردد، زيرا بعضى از مردم (مثلًا) پسر را دوست دارند و از فرزندان دختر ناخشنودند و بعضى افزايش مال را مى‌خواهند و از نقصان آن ناراحتند (هيچ يك از اين نيات سبب پاداش و كيفر نمى‌شود مگر زمانى كه در ميدان عمل آشكار گردد). [1]

مرحوم سيّد رضى مى‌گويد: «آنچه امام عليه السلام در اين بيان آورده است از تفسيرهاى عميق و پيچيده‌اى است كه از آن حضرت شنيده شده است»؛

(قالَ الرَّضي: وَهذا مِنْ غَريبِ ما سُمِعَ مِنْهُ فِي التَّفْسيرِ)

.______________________________

(1). سند گفتار حكيمانه:

در مصادر نهج‌البلاغه، حديثى شبيه اين حديث (البته با تفاوت‌هايى) از اميرمؤمنان از كتاب تنبيه الخاطر مالكى و امالى شيخ طوسى نقل كرده كه تفاوت‌هايش نشان مى‌دهد از منبع ديگرى گرفته شده است. (مصادر نهج‌البلاغه، ج 4، ص 89).