مى‌فرمايد:

«الْعِلْمُ يَهْتِفُ بِالْعَمَلِ فَإِنْ أَجَابَهُ وَإِلَّا ارْتَحَلَ عَنْهُ؛

علم، عمل را فرا مى‌خواند اگر اجابت كرد باقى مى‌ماند وگرنه از آن كوچ مى‌كند». [1]

همان‌طور كه در بالا اشاره شد، مهم‌ترين فايده وجود يك عالم در ميان مردم آن است كه مايه هدايت گردد و با سخنانش در دل‌ها اثر بگذارد. در حالى كه عالم بى‌عمل هرگز چنين آثارى ندارد. همان‌گونه كه در حديثى از امام صادق عليه السلام مى‌خوانيم كه فرمود:

«إِنَّ الْعَالِمَ إِذَا لَمْ يَعْمَلْ بِعِلْمِهِ زَلَّتْ مَوْعِظَتُهُ عَنِ الْقُلُوبِ كَمَا يَزِلُّ الْمَطَرُ عَنِ الصَّفَا؛

هنگامى كه عالم به علمش عمل نكند پند و اندرز او از دل‌ها فرو مى‌ريزد همان‌گونه كه باران از سنگ سخت فرو مى‌ريزد». [2]

[1]. كافى، ج 1، ص 44، ح 2.

[2]. همان، ح 3.