89 و قال عليه‌السلام مَنْ أَصْلَحَ مَا بَيْنَهُ وَبَيْنَ اللَّهِ أَصْلَحَ اللَّهُ مَا بَيْنَهُ وَبَيْنَ النَّاسِ، وَمَنْ أَصْلَحَ أَمْرَ آخِرَتِهِ أَصْلَحَ اللَّهُ لَهُ أَمْرَ دُنْيَاهُ، وَمَنْ كَانَ لَهُ مِنْ نَفْسِهِ وَاعِظٌ كَانَ عَلَيْهِ مِنَ اللَّهِ حَافِظٌ.

امام عليه السلام فرمود:

كسى كه ميان خود و خدا را اصلاح كند خداوند ميان او و مردم را اصلاح خواهد كرد، و كسى كه امر آخرتش را اصلاح كند خداوند امر دنيايش را اصلاح مى‌كند و كسى كه در درون وجودش واعظى داشته باشد خداوند حافظى براى او قرار خواهد داد. [1]

[1]. سند گفتار حكيمانه:

از كسانى كه قبل از مرحوم سيّد رضى اين كلام حكمت‌آميز را از امام نقل كرده‌اند، شيخ صدوق است كه هم در كتاب خصال و هم در كتاب امالى با ذكر سند آورده است. مرحوم شيخ كلينى نيز در روضه كافى با همان عبارت شيخ صدوق آورده، هرچند روايت آن متفاوت و متن آن با آنچه در نهج‌البلاغه آمده كمى متفاوت است. مرحوم برقى نويسنده كتاب المحاسن نيز صدر روايت را آورده. از علماى اهل سنت نيز ابن جوزى در كتاب تذكره آن را با تفاوتى ذكر كرده است. (مصادر نهج‌البلاغه، ج 4، ص 85 و 86).

در كتاب تمام نهج‌البلاغه اين كلام حكمت آميز با مقدارى تفاوت از كتاب جعفريات كه پيش از مرحوم سيّد رضى تدوين شده نقل كرده است. (تمام نهج‌البلاغه، ص 600).