شرح و تفسير نوميدى چرا؟

امام عليه السلام در اين گفتار حكيمانه خود راه اميدوارى را به روى همه گنهكاران گشوده است مى‌فرمايد: «در شگفتم از كسى كه نوميد مى‌شود در حالى كه استغفار با اوست»؛

(عَجِبْتُ لِمَنْ يَقْنَطُ وَمَعَهُ الْاسْتِغْفَارُ)

. اشاره به اين‌كه خداوند درهاى توبه و استغفار را به روى بندگانش گشوده و آنها را به رحمت خود اميدوار ساخته است و فرمود: « «قُلْ يا عِبادِيَ الَّذينَ أَسْرَفُوا عَلى‌ أَنْفُسِهِمْ لا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَميعاً إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحيمُ»؛ اى بندگانى كه راه اسراف به خود را درپيش گرفته‌ايد و مرتكب گناهان شده‌ايد از رحمت خداوند مأيوس نشويد، چرا كه او همه گناهان (توبه كنندگان) را به يقين او آمرزنده مهربان است». [1]

«يَقْنَطُ» از ماده «قُنوط» به معناى نااميدى است و مى‌دانيم يأس از رحمت خدا بالاترين گناهان است، زيرا كسى كه از رحمت حق مأيوس شود از هيچ گناهى إبايى ندارد، چون مى‌گويد: آب از سر من گذشته و من غرق شده‌ام چه يك قامت چه صد قامت. نوميدى خطرناك‌ترين راه نفوذ شيطان در دل آدمى است كه او را آلوده هر گونه گناه مى‌كند، لذا در حديثى از امام صادق عليه السلام مى‌خوانيم كه لقمان به فرزندش چنين مى‌گفت:

«خَفِ اللَّهَ عَزَّ وَجَلَّ خِيفَةً لَوْ جِئْتَهُ بِبِرِّ الثَّقَلَيْنِ لَعَذَّبَكَ وَارْجُ‌

[1]. زمر، آيه 53.