هنگامى كه انسان از مادر متولد مى‌شود چيزى نمى‌داند و با گذشت زمان با سؤالات پى در پى از اين و آن حقايق بسيارى را فرا مى‌گيرد. بزرگترين دانشمندان جهان يكى از دلايل پيشرفتشان در علم و دانش، سؤال بوده است.

آرى سؤال، كليد علم و دانش است.

همان‌گونه كه در حديثى از امام باقر عليه السلام آمده است:

«الْعِلْمُ خَزَائِنُ وَالْمَفَاتِيحُ السُّؤَالُ فَاسْأَلُوا يَرْحَمُكُمُ اللَّهُ فَإِنَّهُ يُؤْجَرُ فِي الْعِلْمِ أَرْبَعَةٌ السَّائِلُ وَالْمُتَكَلِّمُ وَالْمُسْتَمِعُ وَالْمُحِبُّ لَهُمْ؛

علم و دانش به منزله خزائنى است و كليد آن سؤال و پرسش است، بنابراين (هرچه را نمى‌دانيد) سؤال كنيد، زيرا در آموزش علم چهار كس پاداش مى‌گيرند: سؤال كننده، گوينده، شنونده (زيرا ممكن است در مجلس شنوندگانى غير از سؤال كننده وجود داشته باشند) و آن‌كس كه آنها را دوست دارد». [1]

در پايان به پنجمين و مهم‌ترين دستور پرداخته مى‌فرمايد: «بر شما باد كه صبر و استقامت را پيشه كنيد، زيرا صبر و استقامت در برابر ايمان همچون سر است در برابر تن. تن بى سر فايده‌اى ندارد همچنين ايمان بدون صبر و استقامت»؛

(وَعَلَيْكُمْ بِالصَّبْرِ، فَإِنَّ الصَّبْرَ مِنَ الْإِيمَانِ كَالرَّأْسِ مِنَ الْجَسَدِ، وَلَا خَيْرَ فِي جَسَدٍ لَا رَأْسَ مَعَهُ، وَلَا فِي إِيمَانٍ لَاصَبْرَ مَعَهُ)

. مى‌دانيم مهم‌ترين حواس انسان در سر اوست: بينايى، شنوايى، چشايى و بويايى و مهم‌ترين ابزار ارتباط انسان با ديگران كه زبان است در سر قرار دارد.

دروازه ورود غذا به بدن؛ يعنى دهان نيز جزء اين پيكر است. از همه مهم‌تر، فرمانده تمام اعضا كه مغز است در وسط جمجمه قرار دارد كه اگر كمترين آسيبى به آن برسد بخشى از فعاليت‌هاى بدن تعطيل مى‌شود. در سكته مغزى كه گاه نيمى از بدن انسان فلج مى‌گردد عامل اصلى خونريزى بعضى از رگ‌هاى مغز

[1]. بحارالانوار، ج 1، ص 196، ح 1.