لِقَوْمٍ يَعْلَمُونَ»؛ بگو چه كسى زينت‌هاى الهى را كه براى بندگان خود آفريده و (همچنين) روزى‌هاى پاكيزه را حرام كرده است. بگو اينها در زندگى دنيا از آن كسانى است كه ايمان آورده‌اند (هرچند ديگران نيز از آن استفاده مى‌كنند ولى) در قيامت خالص براى مؤمنان خواهد بود. اين‌گونه آيات خود را براى كسانى كه آگاهند شرح مى‌دهيم».

گرچه آيه ناظر به مواهب مادى است؛ ولى مواهب معنوى را به طور مسلم شامل مى‌شود.

در شرح نهج‌البلاغه ابن ابى‌الحديد آمده است كه روزى «حجاج» خطبه خواند و در ضمن آن گفت:

«إنَّ اللَّهَ أمَرَنا بِطَلَبِ الْآخِرَةِ وَكَفانا مَؤنَةَ الدُّنْيا فَلْيَتَنا كُفينا مَؤنَةُ الْآخِرَةِ وَأُمرْنا بِطَلَبِ الدُّنْيا؛

خداوند ما را به طلب آخرت دستور داده و روزى دنيوى ما را ضمانت كرده. اى كاش آخرت را براى ما تضمين مى‌كرد و ما مأمور به طلب دنيا بوديم». حسن بصرى اين سخن را شنيد و گفت:

«هذهِ ضالَّةُ الْمؤمِنْ خَرَجَتْ مِنْ قَلْبِ الْمُنافِقِ؛

اين همان گمشده مؤمن است كه از قلب منافقى خارج شده است». [1]

[1]. شرح نهج‌البلاغه ابن ابى‌الحديد، ج 18، ص 229.