است، بى‌اعتنايى به زرق و برق و مقامات و ثروت‌هاى دنيوى دليل بر زهد در دنيا و بيمه كننده در برابر معاصى است، لذا امام در اين سخنان پربار خود دنيا را مخاطب قرار داده مى‌فرمايد: «اى دنيا! اى دنيا! از من دور شو»؛

(يَا دُنْيَا يَا دُنْيَا، إِلَيْكِ عَنِّي)

. سپس مى‌افزايد: «تو خود را به من عرضه مى‌كنى يا اشتياقت را به من نشان مى‌دهى؟ (تا من را به شوق آورى؟) هرگز چنين زمانى براى تو فرا نرسد (كه در دل من جاى گيرى)»؛

(أَبِي تَعَرَّضْتِ؟ أَمْ إِلَيَّ تَشَوَّقْتِ؟ لَاحَانَ حِينُكِ)

. در ادامه براى تأكيد بيشتر مى‌فرمايد: «هيهات (اشتباه كردى و مرا نشناختى) ديگرى را فريب ده، من نيازى به تو ندارم. تو را سه طلاقه كردم؛ طلاقى كه رجوعى در آن نيست»؛

(هَيْهَاتَ غُرِّي غَيْرِي، لَاحَاجَةَ لِي فِيكِ، قَدْ طَلَّقْتُكِ ثَلَاثاً لَا رَجْعَةَ فِيهَا!)

. جمله‌

«لَا حَانَ حِينُكِ»

در واقع جمله انشائيه و نفرين است نه جمله خبريه.

امام در واقع از خدا مى‌خواهد كه زمانى فرا نرسد كه زرق و برق دنيا در دلش نفوذ كند.

جمله‌

«غُرِّي غَيْرِي»

مفهومش اين نيست كه مرا رها كن و به سراغ ديگران برو و آنها را بفريب، بلكه منظور اين است كه هرگز به سراغ من نيا و شبيه چيزى است كه در شعر معروف فارسى آمده است:

تعبير به سه طلاقه كردن دنيا ناظر بر اين است كه انسان به حسب طبع و آفرينش پيوندى با دنيا دارد كه در حكم ازدواج است و امام مى‌فرمايد: من اين پيوند را قطع كرده و عطايت را به لقايت بخشيده‌ام.

در ادامه اين سخن، حضرت دليل اين نفرت بر زر و زيور دنيا و مقامات و ثروت‌ها را بيان كرده مى‌فرمايد: «زندگى تو كوتاه و مقام تو كم و آرزوى تو