مرواريد منظم نشان مى‌داد. دينداران را بزرگ مى‌داشت و مستمندان را مورد ترحم قرار مى‌داد و هنگام قحطى يتيمان نزديك و مستمندان خاك نشين را اطعام مى‌كرد و برهنگان را لباس مى‌پوشيد و مظلومان را يارى مى‌كرد و از دنيا و زرق و برق آن وحشت داشت. به تاريكى شب انس داشت. گواهى مى‌دهم شبى او را ديدم در حالى كه پرده‌هاى تاريك شب فرو افتاده بود و او در محراب عبادتش ايستاده بود. محاسن مباركش را با دست گرفته و همچون مار گزيده به خود مى‌پيچيد و به صورت سوزناك گريه مى‌كرد و مى‌گفت: ...». [1]

سپس عبارت بالا را با مختصر عبارتى آورده است.

مرحوم سيّد رضى آنچه را در بالا آمد به اين صورت تلخيص كرده است: «در خبرى از ضِرار بن حَمزه ضِبائى به هنگام ورودش بر معاويه و سؤال معاويه از او درباره حالات اميرمؤمنان عليه السلام چنين آمده است كه ضِرار (در پاسخ معاويه) گفت:

گواهى مى‌دهم كه من او را در بعضى از مواقف ديدم در حالى كه شب پرده تاريك خود را فرو افكنده بود و او در محرابش به عبادت ايستاده بود، محاسن مبارك را به دست گرفته و همچون مار گزيده به خود مى‌پيچيد و از سوز دل گريه مى‌كرد و مى‌گفت:»؛

(وَمِنْ خَبَرِ ضِرَارِ بْنِ حَمْزَةَ الضَّبَائِيِّ عِنْدَ دُخُولِهِ عَلَى مُعَاوِيَةَ وَمَسْأَلَتِهِ لَهُ عَنْ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ عليه السلام، وَقَالَ: فَأَشْهَدُ لَقَدْ رَأَيْتُهُ فِي بَعْضِ مَوَاقِفِهِ وَقَدْ أَرْخَى اللَّيْلُ سُدُولَهُ وَهُوَ قَائِمٌ فِي مِحْرَابِهِ قَابِضٌ عَلَى لِحْيَتِهِ يَتَمَلْمَلُ تَمَلْمُلَ السَّلِيمِ، وَيَبْكِى بُكَاءَ الْحَزِينِ، وَيَقُولُ:)

از آنجا كه محبت دنيا بر طبق حديث معروف نبوى كه گفته مى‌شود: انبيا و اوليا بر آن متفق بوده‌اند:

«حُبُّ الدُّنْيا رَأسُ كُلُّ خِطيئَةٍ» [2]

سرچشمه همه گناهان‌

[1]. مروج الذهب، ج 2، ص 421؛ شبيه به همين ابن ابى‌الحديد از كتب ديگر نقل كرده است. ابن ابى‌الحديد اين داستان را با تفاوتى از كتاب استيعاب نقل كرده است. (شرح نهج‌البلاغه ابن ابى‌الحديد، ج 18، ص 225).

[2]. مستدرك الوسائل، ج 12، ص 40، ح 17.