وَمِنْ خَبَرِ ضِرَارِ بْنِ حَمْزَةَ الضَّبَائِيِّ عِنْدَ دُخُولِهِ عَلَى مُعَاوِيَةَ وَمَسْأَلَتِهِ لَهُ عَنْ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ عليه السلام، وَقَالَ: فَأَشْهَدُ لَقَدْ رَأَيْتُهُ فِي بَعْضِ مَوَاقِفِهِ وَقَدْ أَرْخَى اللَّيْلُ سُدُولَهُ وَهُوَ قَائِمٌ فِي مِحْرَابِهِ قَابِضٌ عَلَى لِحْيَتِهِ يَتَمَلْمَلُ تَمَلْمُلَ السَّلِيمِ، وَيَبْكِى بُكَاءَ الْحَزِينِ، وَيَقُولُ:

77 و قال عليه‌السلام يَا دُنْيَا يَا دُنْيَا، إِلَيْكِ عَنِّي، أَبِي تَعَرَّضْتِ؟ أَمْ إِلَيَّ تَشَوَّقْتِ؟ لَاحَانَ حِينُكِ هَيْهَاتَ غُرِّي غَيْرِي، لَاحَاجَةَ لِي فِيكِ، قَدْ طَلَّقْتُكِ ثَلَاثاً لَارَجْعَةَ فِيهَا! فَعَيْشُكِ قَصِيرٌ، وَخَطَرُكِ يَسِيرٌ، وَأَمَلُكِ حَقِيرٌ. آهِ مِنْ قِلَّةِ الزَّادِ، وَطُولِ الطَّرِيقِ، وَبُعْدِ السَّفَرِ، وَعَظِيمِ الْمَوْرِدِ.

در خبرى آمده است كه «ضرار بن حمزه ضبايى» [1] به هنگام ورودش بر

[1]. در نسخه مسعودى و بعضى نسخ ديگر به جاى «ضرار بن حمزه»، «ضرار بن ضَمُره» آمده است و ظاهراًصحيح همان «ضمره» است و او از ياران خاص امير مؤمنان على عليه السلام بود كه با شجاعت اوصاف برجسته اميرمؤمنان را براى معاويه شرح داد.

در مورد قبيله او در نسخه صبحى صالح و بعضى نسخ ديگر «ضبايى» آمده در حالى كه در ميان عرب قبيله‌اى به نام «ضباء» معروف نيست؛ ولى در نسخ متعدد ديگرى ضِبابى آمده و «ضباب» جد محمد بن سليمان بن منصور بوده و بعضى گفته‌اند: ضباب قلعه‌اى بوده در اطراف كوفه كه جماعتى از علما به آن منسوب مى‌باشند. (معجم البلدان، ج 3، ص 451).