گردآورندگان اموال رفتند و زاد و توشه‌اى جز فقر با خود نبردند واى به حال كسى كه زاد و توشه‌اش فقر باشد.

تا كى بيدار نمى‌شوى هنگام رفتن نزديك شده و تا كى مستى شهوات از قلب تو خارج نمى‌شود. [1]

[1]. شرح نهج‌البلاغه ابن ابى‌الحديد، ج 18، ص 218.