اضافه بر اينها، انسان داراى روح اجتماعى است و جوامع بشرى در سايه همين روح به وجود آمد. تمدن‌ها، پيروزى‌هاى علمى و پيشرفت صنايع و علوم همه مولود اين روح اجتماعى است.

به همين دليل انسان پيوسته تلاش و كوشش مى‌كند دوستان بيشتر و بهترى پيدا كند و آنها كه علاقه به انزوا دارند و از انتخاب دوست عاجزند در واقع بيمارند. حال اگر دوستانش را از دست دهد گرفتار حالتى مى‌شود كه گويى بخشى از وجود خود را از دست داده است.

پيام اين كلام حكمت‌آميز اين است كه هر مسلمانى بايد بكوشد و دوستان بيشترى براى خود فراهم سازد ولى مسلم است كه هر كسى شايسته دوستى نيست بلكه بايد دوستانى انتخاب كرد كه كمك بر دين و دنيا باشند.