احكام ديگرى نظير آن استثنائاتى دارد. گروه زيادى راه قارون را پيمودند و اموالشان مايه غرور و كفرشان شد، جمع اندكى نيز از مال براى رسيدن به مهم‌ترين طاعات الهى بهره گرفتند.

اين معنا در آيات مربوط به قارون آمده است: « «وَابْتَغِ فِيمَا آتَاكَ اللَّهُ الدَّارَ الْآخِرَةَ وَلَا تَنسَ نَصِيبَكَ مِنَ الدُّنْيَا وَأَحْسِنْ كَمَا أَحْسَنَ اللَّهُ إِلَيْكَ وَلَا تَبْغِ الْفَسَادَ فِى الْأَرْضِ إِنَّ اللَّهَ لَايُحِبُّ الْمُفْسِدِينَ»؛ در آنچه خدا به تو داده سراى آخرت را بطلب و بهره خويش را از دنيا فراموش مكن و همان‌گونه كه خدا به تو نيكى كرده (به بندگان خدا) نيكى كن وهرگز در جستجوى فساد در زمين مباش كه خدا مفسدان را دوست ندارد». [1]

بر همين اساس است كه در بسيارى از آيات قرآن از مال نكوهش شده و در بعضى از آيات از آن مدح و ستايش به عمل آمده و به عنوان خير (نيكى) از آن ياد شده است.

در آيه 180 سوره «بقره» در مورد وصيت مى‌فرمايد: « «انْ تَرَكَ خَيراً ...»؛ كسى كه اموالى از خود به يادگار گذاشته است ...». و در آيه 8 سوره «عاديات» در مذمت بعضى از طغيانگران مى‌فرمايد: « «وَإِنَّهُ لِحُبِّ الْخَيْرِ لَشَدِيدٌ»؛ اموال را بسيار دوست دارند».

در روايات اسلامى نيز آثار اين مذمت و مدح درباره اموال فراوان ديده مى‌شود كه آوردن آنها ما را از شرح اين كلام دور مى‌كند.

تنها به ذكر اين روايات پرمعنا كه از ابن عباس نقل شده و قاعدتاً آن را از پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله يا اميرمؤمنان على عليه السلام شنيده است قناعت مى‌كنيم. او مى‌گويد:

«إنَّ أوَّلَ دِرْهَمٍ وَدينارٍ ضُرِبا فِي الْأرْضِ ... أنْ يُحِبُّوكُما؛

نخستين درهم و دينارى كه سكه آن در زمين زده شد شيطان نگاهى به آنها افكند هنگامى كه آن را ديد

[1]. قصص، آيه 77.