در بحارالانوار نيز از آن حضرت نقل شده كه فرمود:

«طَلَبْتُ الْغِنَى فَمَا وَجَدْتُ إِلَّا بِالْقَنَاعَةِ عَلَيْكُمْ بِالْقَنَاعَةِ تَسْتَغْنُوا؛

من در جستجوى توانگرى برآمدم ولى آن را جز در قناعت نيافتم (زيرا حرص، غالب توانگران را راحت نمى‌گذارد) بنابراين قناعت پيشه كنيد تا غنى شويد». [1]

قابل توجه اين‌كه اين گفتار حكيمانه از پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله نيز نقل شده است همان‌گونه كه سيّد رضى مى‌گويد:

«وَقَدْ رُوِيَ هذا الْكَلامُ عَنِ النَّبِيُ صلى الله عليه و آله»

. اين حديث را «متقى هندى» در كتاب‌ كنز العمال‌ كه از منابع معروف اهل سنت است آورده است. [2]

اين نكته نيز حائز اهميت است كه سرچشمه بسيارى از نارضايى‌هاى مردم و شكايت آنها از وضع زندگى كمبودها و فقر نيست، بلكه گاه مى‌بينيم همه چيز دارند اما باز ناله و فرياد مى‌كنند. عامل اصلى آن عدم قناعت و توقعات بى‌حد و حساب است و اگر همگى به مقدار نياز قانع باشند آرامش بى‌مانندى در جامعه حاكم مى‌شود و بسيارى از پرونده‌هاى جنايى و تجاوز بر اموال برچيده خواهد شد و كرامت انسانى و پاكى دامان از گناه فراهم مى‌شود.

ابن ابى‌الحديد در اينجا گفتار زيبايى از «بقراط» (سقراط) نقل مى‌كند كه مردى او را در حال خوردن بعضى از سبزى‌هاى بيابان ديد. به او گفت: اگر در خدمت پادشاه بودى نياز به خوردن اين نداشتى. سقراط گفت: اگر تو نيز اين‌گونه غذا مى‌خوردى نيازمند نوكرى پادشاه نبودى.

شاعر مى‌گويد:

[1]. بحار الانوار، ج 66، ص 399، ح 91.

[2]. كنز العمال، ج 3، ص 389، ح 7080.