امام عليه السلام به اين حقيقت است كه در روايات ديگرى نيز وارد شده و در گفتار معروف:

«الْإنْسانُ عَبيدُ الْإحْسانِ؛

انسان بنده احسان است» منعكس است.

شاعر عرب نيز مى‌گويد:

هنگامى كه از من دورى كنى من از تو رميده مى‌شوم ولى هنگامى كه از در الفت در آيى با تو الفت مى‌گيرم.

ن‌كه در بعضى از شروح به واسطه حل نشدن مشكل «مدنىٌّ بالطبع» بودن انسان يا وحشى بودن قلوب اين تفسير را پذيرفته‌اند كه منظور از «رجال» همه انسان‌ها نيستند بلكه افراد بزرگ و قدرتمندِ اجتماع‌اند، تفسير نادرستى به نظر مى‌رسد، زيرا ظاهر عبارت اشاره به همه يا اغلب انسان‌هاست نه گروه اندكى.

شاهد اين سخن حديثى است كه از رسول خدا صلى الله عليه و آله نقل شده كه فرمود:

«ثَلَاثٌ يُصْفِينَ وُدَّ الْمَرْءِ لِأَخِيهِ الْمُسْلِمِ يَلْقَاهُ بِالْبُشْرِ إِذَا لَقِيَهُ وَيُوَسِّعُ لَهُ فِي الْمَجْلِسِ إِذَا جَلَسَ إِلَيْهِ وَيَدْعُوهُ بِأَحَبِّ الْأَسْمَاءِ إِلَيْهِ؛

سه چيز است كه محبت انسان را نسبت به برادر دينى‌اش صفا مى‌بخشد با چهره گشاده با او روبرو شود و در مجلس جاى مناسب به او دهد و او را به محبوب‌ترين نام‌هايش صدا بزند». [1]

[1]. كافى، ج 2، ص 643، ح 3.