در حديث ديگرى از امام جواد عليه السلام آمده است:

«إِظْهَارُ الشَّيْ‌ءِ قَبْلَ أَنْ يُسْتَحْكَمَ مَفْسَدَةٌ لَهُ؛

اظهار كردن چيزى (سرى از اسرار) پيش از آنكه مستحكم شود و به نتيجه برسد موجب فساد آن است». [1]

از بعضى روايات معصومين استفاده مى‌شود كه اسرارتان را حتى به همه دوستان هم نگوييد، زيرا احتمال تغيير حالت در آنان وجود دارد. امام صادق عليه السلام مى‌فرمايد:

«لَا تُطْلِعْ صَدِيقَكَ مِنْ سِرِّكَ إِلَّا عَلَى مَا لَوِ اطَّلَعَ عَلَيْهِ عَدُوُّكَ لَمْ يَضُرَّكَ فَإِنَّ الصَّدِيقَ قَدْ يَكُونُ عَدُوَّكَ يَوْماً مَا؛

اسرارت را حتى به دوستت مگو مگر در آنجا كه اگر دشمن تو بر آن سر آگاه شود ضررى به تو نمى‌رساند، زيرا دوست ممكن است روزى به صورت دشمن درآيد». [2]

گفتنى است كه انسان گاهى سر خود را براى دوست مطمئنى بيان مى‌كند غافل از آنكه آن دوست نيز ممكن است دوست مطمئن ديگرى داشته باشد و سومى نيز به همين صورت، ناگاه متوجه مى‌شود كه اسرارش همه جا بر سر زبان‌هاست.

از اين رو شاعر پرمايه، سعدى شيرازى مى‌گويد:

[1]. بحارالانوار، ج 72، ص 71، ح 13.

[2]. همان، ج 71، ص 177، ح 15.