نواميس ديگران چشم خيانت بدوزد، بنابراين هر اندازه غيرت انسان بيشتر باشد عفت او هم بيشتر خواهد بود.

گرچه عفت و غيرت هر دو غالباً در عرف امروز ما بيشتر در مسائل ناموسى به كار مى‌رود؛ ولى از نظر ارباب لغت و علماى اخلاق، هر دو معنايى وسيع دارند: «عفت» به معناى خوددارى و حالت انزجار از ملاحظه صحنه‌هاى زشت و «غيرت» هرگونه اهتمام و دفاع از حقوق الهى و انسانى خويش است و بعيد نيست كه منظور از امام عليه السلام از جمله بالا همان معناى وسيع كلمه در هر دو مورد باشد.

از اين رو در حديثى از امام باقر عليه السلام در كتاب‌ كافى‌ مى‌خوانيم:

«إِنَّ أَفْضَلَ الْعِبَادَةِ عِفَّةُ الْبَطْنِ وَالْفَرْجِ؛

برترين عبادت پاك بودن از نظر تغذيه و امور جنسى است». [1]

نيز از همان امام نقل شده كه فرمود:

«مَا عُبِدَ اللَّهُ بِشَيْ‌ءٍ أَفْضَلَ مِنْ عِفَّةِ بَطْنٍ وَفَرْجٍ؛

هيچ‌كس خدا را عبادتى بهتر از اين نداشته كه عفت را در مورد شكم و امور جنسى رعايت كند»، [2] لذا در حديثى از امير مؤمنان عليه السلام مى‌خوانيم:

«مَا زَنَى‌

غَيُورٌ قَطُّ؛

شخص با غيرت هرگز زنا نمى‌كند». [3]

[1]. كافى، ج 2، ص 79، ح 2.

[2]. همان، ح 1.

[3]. نهج‌البلاغه، كلمات قصار، شماره 305.