شرح و تفسير از اين كارها بپرهيز

امام عليه السلام در اين كلام نورانى‌اش به پيامدها و آثار سوء سه رذيله اخلاقى در عباراتى كوتاه و فشرده اشاره فرموده است.

نخست مى‌فرمايد: «هر كس طمع را پيشه كند خود را حقير ساخته است».

(أَزْرَى بِنَفْسِهِ مَنِ اسْتَشْعَرَ الطَّمَعَ)

. واژه «طمع» به معناى بيش از حق خود طالب بودن و گرفتن مواهب زندگى از دست ديگران است و تعبير به «استشعر» كه به معناى پوشيدن لباس زيرين است اشاره به اين است كه طمع را به خود چسبانده و از آن جدا نمى‌شود؛ بديهى است كه افراد طماع براى رسيدن به مقصود خود بايد تن به هر ذلتى بدهند و دست سؤال به سوى هركس دراز كنند و شخصيت خود را براى نيل به اهداف طمعكارانه خود بشكنند.

در سخنان رسول خدا صلى الله عليه و آله مى‌خوانيم:

«بِئْسَ الْعَبْدُ عَبْدٌ لَهُ طَمَعٌ يَقُودُهُ إِلَى طَبَعٍ؛

در حديث ديگرى از رسول خدا صلى الله عليه و آله درباره خطر اين صفت مذموم مخصوصاً براى علما وارد شده است كه فرمود:

«إن الصّفاة الزّلال الذي لا تَثْبُتُ عَلَيْهِ أقْدامُ‌

و عجيب اين‌كه هنگامى كه طمع فزونى يابد كارهايى از انسان سر مى‌زند كه كاملًا احمقانه است؛ شبيه آنچه درباره طماع معروف عرب به نام «اشعب» نقل شده كه بسيارى از اوقات هنگامى كه راه مى‌رفت دامن خود را به دست‌