در حديثى از امام صادق عليه السلام مى‌خوانيم كه فرمود: «خداوند متعال به داود وحى فرستاد:

«بَشِّرِ الْمُذْنِبينَ وَانْذُرِ الصِّديقينَ؛

گنهگاران را بشارت ده و صديقين (والا مقام) را بيم ده» (داود تعجب كرد و) عرض كرد: اى پروردگار چگونه چنين چيزى ممكن است؟ خداوند فرمود: گنهكاران (پشيمان و نادم) را بشارت ده كه من توبه آنها را مى‌پذيرم و از گناهانشان صرف نظر مى‌كنم و صديقين را بيم ده كه از اعمالشان عُجب به خود راه ندهند». [1]

در حديث ديگرى از آن حضرت چنين آمده است كه مى‌فرمايد: دو نفر وارد مسجد شدند يكى عابد بود و ديگرى فاسق اما هنگامى كه از مسجد خارج مى‌شدند فاسق، جزء صديقان شده بود و عابد از فاسقان. سپس فرمود: اين بدان رو است كه چون عابد وارد مسجد شد به عبادت خود مى‌باليد و در اين فكر بود و فاسق هنگامى كه وارد شد فكرش در پشيمانى بود و پيوسته از گناهان خويش استغفار مى‌كرد. [2]

اين سخن را با حديث ديگرى از رسول خدا صلى الله عليه و آله پايان مى‌دهيم: خداوند به آن حضرت وحى فرستاد كه بعضى از بندگان من در مسير عبادت تلاش مى‌كند و شب از خواب خوش و بستر لذت‌بخش بر مى‌خيزد و مشغول عبادت مى‌شود و خود را در عبادت من به سختى و تعب مى‌اندازد. گاه من او را يك شب يا دو شب گرفتار خواب مى‌كنم تا در مسير صحيح گام بردارد، زيرا هنگامى كه به خواب مى‌رود و صبح بيدار مى‌شود نسبت به خود خشمگين است و خود را سرزنش مى‌كند و اگر او را در آنچه از عبادت من مى‌خواهد آزاد بگذارم، چه بسا عُجب و خودپسندى به او عارض شود و از اين راه حالتى به او دست دهد كه هلاكش در آن است. [3]

[1]. كافى، ج 2، ص 314، ح 8.

[2]. همان، ح 6.

[3]. همان، ص 60، ح 4.