كن» بعضى از ياران تعجب كردند كه چگونه در حق آن بخيل پيغمبر اكرم دعاى فزونى مال و فرزند كرد ولى درباره اين مؤمن سخاوتمند دعايى كمتر از آن فرمود. از اين مطلب سؤال كردند و پيامبر در جواب فرمود:

«إِنَّ مَا قَلَّ وَكَفَى خَيْرٌ مِمَّا كَثُرَ وَأَلْهَى؛

مقدار كم كه براى زندگانى انسان كافى باشد بهتر از مقدار فراوانى است كه آدمى را از خدا غافل سازد». [1]

منظور از رضايت پروردگار كه در سخن پربار بالا به آن اشاره شده همان رضايت از مقدارات خداست چه مطابق ميل انسان باشد و چه بر خلاف ميل او همان‌گونه كه در حديثى از امام صادق مى‌خوانيم:

«رَأْسُ طَاعَةِ اللَّهِ الصَّبْرُ وَالرِّضَا عَنِ اللَّهِ فِيمَا أَحَبَّ الْعَبْدُ أَوْ كَرِهَ وَلَا يَرْضَى عَبْدٌ عَنِ اللَّهِ فِيمَا أَحَبَّ أَوْ كَرِهَ إِلَّا كَانَ خَيْراً لَهُ فِيمَا أَحَبَّ أَوْ كَرِهَ؛

برترين طاعت الهى صبر و شكيبايى و رضايت و خشنودى از خداست؛ چه در امورى كه بنده او دوست دارد يا دوست ندارد و هيچ بنده‌اى از مقدرات الهى در آنچه دوست دارد يا دوست ندارد راضى نمى‌شود مگر اين‌كه در هر دو صورت خير اوست». [2]

[1]. كافى، ج 2، ص 140، ح 4 با تلخيص.

[2]. همان، ص 60، ح 1.