فِي ذِكْرِ خَبَّابِ بْنِ الْأَرَتِّ:

43 و قال عليه‌السلام يَرْحَمُ اللَّهُ خَبَّابَ بْنَ الْأَرَتِّ، فَلَقَدْ أَسْلَمَ رَاغِباً، وَهَاجَرَ طَائِعاً، وَقَنِعَ بِالْكَفَافِ، وَرَضِيَ عَنِ اللَّهِ، وَعَاشَ مُجَاهِداً.

امام عليه السلام به هنگام ذكر نام «خباب بن ارت» فرمود:

خدا رحمت كند خباب بن الارت را او از روى رغبت اسلام آورد و براى اطاعت خداوند هجرت كرد، به زندگى ساده قناعت نمود، از خدا خشنود و در تمام دوران عمرش مجاهد بود. [1]

[1]. سند گفتار حكيمانه:

طبق بعضى از روايات، امام عليه السلام اين جمله حكمت‌آميز و جمله 44 را يك جا بيان فرمود و آن زمانى بود كه از صفين باز مى‌گشت. هنگامى كه به دروازه كوفه رسيد هفت قبر در طرف راست دروازه مشاهده فرمود و گفت: اين قبرها چيست؟ عرض كردند: اى امير مؤمنان بعد از آنى كه شما به سوى ميدان صفين حركت كرديد «خباب بن ارتّ» (كه از ياران قديمى پيغمبر اكرم بود از دنيا رفت و وصيت كرده بود كه او را در بيرون دروازه كوفه دفن كنند در حالى كه در آن زمان مردم، مردگان خود را در اطراف خانه خويش دفن مى‌كردند (بعضى ديگر نيز كه چنين ديدند مردگان خود را در كنار قبر خباب دفن كردند) آن‌گاه امام عليه السلام جمله بالا را بيان فرمود و سپس رو به سوى قبرهاى آنان كرد و جمله معروف: «السلام عليكم يا اهل الديار ...» را بيان فرمود. به هر حال اين گفتار حكيمانه را پيش از سيّد رضى، نصر بن مزاحم در كتاب صفين و طبرى در تاريخ معروف خود و جاحظ در البيان و التبيين و ابو نعيم در حلية الاولياء و گروه ديگر نقل كرده‌اند (مصادر نهج‌البلاغه، ج 4، ص 40 با تلخيص).