عَلَى الضُّعَفاءِ وَلَا عَلَى الْمَرْضَى‌ ...». [1] را تلاوت فرمود كه دليل بر معذور بودن اين‌گونه افراد از شركت در ميدان جهاد است. سپس فرمود: بگو ببينم مردم درباره آنچه ميان ما و اهل شام اتفاق افتاد چه مى‌گويند؟ عرض كرد: گروهى خوشحال‌اند (كه اين جنگ به نتيجه نهايى منتهى نشد) آنها افراد نادان و كودنى هستند؛ ولى گروهى ديگر تأسف مى‌خورند و آنها خيرخواهان تو در برابر مردم‌اند. آن مرد مى‌خواست از خدمت امام مرخص شود كه امام به او فرمود:

«صَدَقْتَ جَعَلَ اللَّهُ مَا كَانَ مِنْ شَكْوَاكَ حَطّاً لِسَيِّئَاتِك‌

...؛ راست گفتى خداوند اين بيمارى تو را سبب ريزش گناهان تو قرار داد ... (تا پايان عبارتى كه در بالا آمد)». [2]

[1]. توبه، آيه 91.

[2]. صفين، ص 528. مرحوم علّامه شوشترى نيز در جلد 14، صفحه 518 آن را از صفين نقل كرده است.