از آنجا كه على عليه السلام باب علم پيامبر صلى الله عليه و آله است اين سخن را از او آموخته است.

امام حسن عسكرى عليه السلام اين سخن را با عبارت لطيف ديگرى بيان فرموده:

«قَلْبُ الْأحْمَقِ في فَمِهِ وَفَمِ الْحَكيمِ في قَلْبِهِ؛

قلب (و فكر) احمق در دهان او و دهان شخص حكيم در قلب اوست!». [1]

مرحوم سيّد رضى پس از ذكر اين كلام حكمت‌آميز مى‌گويد: «اين سخن از مطالب شگفت‌انگيز و پرارزش است و منظور اين است كه عاقل زبانش را به كار نمى‌گيرد مگر بعد از مشورت با عقل خويش و فكر و دقت؛ ولى احمق سخنانى كه از زبانش مى‌پرد و حرف‌هايى كه بدون دقت مى‌گويد بر مراجعه به فكر و انديشه و دقت رأيش پيشى مى‌گيرد، بنابراين گويا زبان عاقل پشت قلب او قرار گرفته و قلب احمق پشت زبان اوست»؛

(قالَ الرَّضىُ وَهذا مِنَ الْمَعانِى الْعَجيبَةِ الشَّريفَةِ، وَالْمُرادُ بِهِ أنَّ الْعاقِلَ لا يَطْلُقُ لِسانَهُ، إلّا بَعْدَ مُشاوَرَةِ الرَّوِيَّةِ وَمُؤامِرَةِ الْفِكْرَةِ. وَالْأحْمَقُ تَسْبِقُ حَذَفاتِ لِسانِهِ وَفَلَتاتِ كَلامِهِ مُراجَعَةَ فِكْرِهِ وَمُماخَضَةَ رَأيِهِ فَكانَ لِسانُ الْعاقِلِ تابِعٌ لِقَلْبِهِ، وَكأنَ قَلْبُ الْأحْمَقِ تابِعٌ لِلِسانِهِ)

.

[1]. ميزان الحكمه، ح 18176.