(مردم آن زمان) ترسشان از نظر دور و اميدشان نزديك است (به عذاب‌هاى آخرت بى‌اعتنا و به مواهب دنيا شديداً علاقه‌مند هستند) تنها از كسى حساب مى‌برند كه از زبانش مى‌ترسند و اكرام نمى‌كنند مگر كسى را كه اميد بخششى از او دارند. دينشان ربا و هر حقى نزد آنها به فراموشى سپرده شده، افراد فريبكار را دوست دارند و سراغ كسانى مى‌روند كه از همه بيشتر چاپلوسى كنند.

دل‌هاى آنها خالى (از ياد خدا) است، سخن حقى را نمى‌شنوند و به درخواست سائلى پاسخ نمى‌گويند، مستى غفلت بر آنها غالب شده، اگر آنها را رها كنى دست از تو بر نمى‌دارند و اگر از آنها پيروى كنى فريبت مى‌دهند، در ظاهر برادرند و در باطن دشمن، رفاقت آنها با يكديگر بر اساس بى‌تقوايى است و هنگامى كه از هم جدا شوند يكديگر را نكوهش مى‌كنند، سنت‌هاى الهى در ميان آنها مى‌ميرد و بدعت‌ها زنده مى‌شود نادان‌ترين مردان كسى است كه از فقدان آنها متاثر شود يا از كثرت آنها خوشحال. فرزندم در چنين شرايطى كه (آتش فتنه‌ها شعله‌ور است) همچون شتر كم سن و سال باش نه پشتى دارد كه سوار شوند و نه پشمى كه بچينند و نه پستانى كه بدوشند .... [1]

[1]. بحار الانوار، ج 74، ص 234، ح 3.