39 و قال عليه‌السلام لَا قُرْبَةَ بِالنَّوَافِلِ إِذَا أَضَرَّتْ بِالْفَرَائِضِ.

امام عليه السلام فرمود:

هرگاه كارهاى مستحب به واجبات زيان برساند موجب قرب به خدا نمى‌شود. [1]

[1]. سند گفتار حكيمانه:

به گفته صاحب مصادر نهج‌البلاغه، آمدى كه بعد از سيّد رضى مى‌زيسته در كتاب غررالحكم اين حكمت را چنين نقل كرده است: «إذا أضَّرَتِ النَّوافِلُ بِالْفَرائِضِ فَارْفُضُوها؛ هنگامى كه نوافل به فرائض ضرر برساند آن را رها كنيد». اين تفاوت نشان مى‌دهد كه آمدى آن را از منبع ديگرى گرفته است. (مصادر نهج‌البلاغه، ج 4، ص 37).

ولى گويا مرحوم خطيب صاحب مصادر از اين موضوع غفلت كرده كه در كلمات قصار نهج‌البلاغه، كلمه 279 عين اين عبارت «آمدى» آمده است.

در كتاب تمام نهج‌البلاغه اين دو جمله با اضافات ديگرى كه همه مربوط به همين مضمون و محتواست در ضمن وصيت‌نامه‌اى كه براى اصحابش در زمينه تعليم آداب دين و دنيا بيان فرموده ذكر شده است. عبارات آن چنين است: «إِذَا أَضَرَّتِ النَّوَافِلُ بِالْفَرَائِضِ فَارْفُضُوهَا لَاتَقْضُوا النَّافِلَةَ في وَقْتِ الْفَريضَةِلكِنِ ابْدَؤُوا بِالْفَريضَةِ ثُمَّ صَلُّوا مَا بَدَا لَكُمْ فَإِنَّهُ لَاقُرْبَةَ بِالنَّوَافِلِ إِذَا أَضَرَّتْ بِالْفَرَائِضِ وَلَا يُصَلِّي الرَّجُلُ نَافِلَةً في وَقْتِ فَريضَةٍ، وَلَا يَتْرُكُهَا إِلَّا مِنْ عُذْرٍ، وَلكِنْ يَقْضي بَعْدَ ذَلِكَ إِذَا أَمْكَنَهُ الْقَضَاءَ فَإِنَّ اللَّهَ- عَزَّ وَجَلَّ- يَقُولُ: (الَّذِينَ هُمْ عَلى‌ صَلاتِهِمْ دائِمُونَ) يَعْنِي الَّذينَ يَقْضُونَ مَا فَاتَهُمْ مِنَ اللَّيْلِ بِالنَّهَارِ وَمَا فَاتَهُمْ مِنَ النَّهَارِ بِاللَّيْلِ ...». (تمام نهج‌البلاغه، ص 728).