مورد اموال به كار رود به معناى بخيل و خسيس بودن است. «مقدّر» از ماده تقدير به معناى مديريت صحيح اموال است كه حد وسط در ميان تبذير و تقتير است.

قرآن مجيد درباره مبذّرين مى‌فرمايد: « «وَ آتِ ذَا الْقُرْبى‌ حَقَّهُ وَالْمِسْكينَ وَابْنَ السَّبيلِ وَلا تُبَذِّرْ تَبْذيراً* إِنَّ الْمُبَذِّرينَ كانُوا إِخْوانَ الشَّياطين»؛ حق خويشاوندان و مستمندان و واماندگان در راه را ادا كن و تبذير مكن، چرا كه تبذير كنندگان برادران شيطانند». [1]

در جاى ديگر درباره صفات والاى بندگان برگزيده و عباد الرحمان مى‌فرمايد: « «وَالَّذينَ إِذا أَنْفَقُوا لَمْ يُسْرِفُوا وَلَمْ يَقْتُرُوا وَكانَ بَيْنَ ذلِكَ قَواماً»؛ آنها كسانى هستند كه هنگامى كه انفاق مى‌كنند نه اسراف مى‌كنند و نه بخل و سخت‌گيرى دارند و در ميان اين دو، حد اعتدال را رعايت مى‌كنند». [2]

در روايتى از امام صادق عليه السلام با ذكر مثال روشن و جالبى اين حد اعتدال بيان شده است. راوى مى‌گويد:

«فَأَخَذَ قَبْضَةً مِنْ حَصىً وَقَبَضَهَا بِيَدِهِ فَقَالَ هَذَا الْإِقْتَارُ الَّذِي ذَكَرَهُ اللَّهُ فِي كِتَابِهِ ثُمَّ قَبَضَ قَبْضَةً أُخْرَى فَأَرْخَى كَفَّهُ كُلَّهَا ثُمَّ قَالَ هَذَا الْإِسْرَافُ ثُمَّ أَخَذَ قَبْضَةً أُخْرَى فَأَرْخَى بَعْضَهَا وَأَمْسَكَ بَعْضَهَا وَقَالَ هَذَا الْقَوَامُ؛

امام مشتى از سنگريزه برداشت و محكم در دست خود گرفت سپس فرمود: بخل و اقتار كه خداوند فرموده همين است. آن‌گاه مشت ديگرى بر داشت و چنان دست خود را گشود كه همه آن روى زمين ريخت و فرمود اين اسراف است آن‌گاه مشت ديگرى برداشت و آن را به طورى گشود كه مقدارى در كف دست باقى ماند و مقدارى از لابه‌لاى انگشتان فرو ريخت و فرمود اين همان قوام است (كه در قرآن مجيد آمده است)». [3]

[1]. اسراء، آيه 26 و 27.

[2]. فرقان، آيه 67.

[3]. كافى، ج 4، ص 54، ح 1.