معركه‌هاى نبرد، و دشمنى با فاسقان. آن كس كه امر به معروف كند پشت مؤمنان را محكم ساخته و آن كس كه نهى از منكر كند بينى كافران (و منافقان) را به خاك ماليده و كسى كه صادقانه در ميدان‌هاى نبرد با دشمن (و هرگونه مقابله با آنها) بايستد وظيفه خود را (در امر جهاد) انجام داده و كسى كه فاسقان را دشمن دارد و براى خدا خشم گيرد خداوند به خاطر او خشم و غضب مى‌كند (و او را در برابر دشمنان حفظ مى‌نمايد) و روز قيامت وى را خشنود مى‌سازد. [1]

[1]. سند گفتار حكيمانه:

نويسنده مصادر نهج‌البلاغه، سند اين گفتار مبسوط و حكيمانه امام عليه السلام را در ذيل كلمه حكمت‌آميز 266 آورده است، زيرا آن كلمه در واقع مقدمه‌اى است براى اين بيان و در اين‌كه سؤال كننده چه كسى بوده كه امام اين جواب را بيان فرمود طبق گفته غزالى در احياء العلوم، «عمار ياسر» و طبق نوشته كلينى در كافى «ابن الكوّاء» بود. (احتمال اول نزديك‌تر به نظر مى‌رسد). سپس مى‌افزايد: اين سخن به طور متواتر از اميرمؤمنان على عليه السلام نقل شده كه بعضى آن را به صورت مسند و بعضى به صورت مرسل آورده‌اند، سپس نام عده كثيرى را ذكر مى‌كند كه قبل از سيّد رضى آن را نقل كرده‌اند؛ مانند: مرحوم كلينى در اصول كافى، ابن شعبه حرّانى در تحف العقول، صدوق در خصال و جمعى ديگر. آن‌گاه مى‌افزايد: گروهى نيز بعد از سيّد رضى آن را با تفاوت روشنى آورده‌اند كه نشان مى‌دهد از منبع ديگرى گرفته‌اند از جمله كتاب مناقب خوارزمى و كتاب دستور معالم الحكم را نام مى‌برد. (مصادر نهج‌البلاغه، ج 4، ص 214).

در كتاب تمام نهج‌البلاغه نيز اين كلام مشروح حكمت‌آميز را در لا به لاى خطبه مشروح ديگرى آورده است كه با جمله «الْحَمْدُ للَّهِ الَّذِي ابْتَدَأَ الأُمُورَ بِعِلْمِهِ فيهَا» آغاز مى‌شود. (تمام نهج‌البلاغه، ص 180).