شرح و تفسير مدارا كردن با بيمارى‌

امام عليه السلام در اين گفتار حكمت‌آميز خود به يك اصل مهم بهداشتى و درمانى اشاره مى‌كند مى‌فرمايد: «با بيمارى‌ات بساز مادامى كه با تو همراهى مى‌كند»؛

(امْشِ بِدَائِكَ مَا مَشَى بِكَ)

. اشاره به اين‌كه تا زمانى كه بيمارى فشار شديد نياورده بگذار بدنت بدون نياز طبيبان و دارو آن را دفع كند.

اين مسئله شايد در آن روز كه امام اين را مى‌فرمود روشن نبود؛ اما امروز روشن است كه بدن خود داراى نيروى دفاعى است و هرگاه بيمارى با استفاده از قدرت دفاعى بدن از بين برود هم زيان‌هاى دارو و درمان را ندارد و هم بدن را تقويت كرده و براى آينده بيمه مى‌كند. البته هرگاه نيروى دفاعى بدن عاجز بماند بايد با استفاده از طبيب و دارو به كمك او شتافت تا بيمارى را دفع كند.

اضافه بر اين بسيارى از بيمارى‌ها دورانى دارد كه با پايان دورانش خود به خود دفع مى‌شود. از اين گذشته انسان وقتى در مقابل بيمارى تسليم مى‌شود و با مختصر ناراحتى در بستر مى‌خوابد به خودش تلقين بيمارى مى‌كند، تلقين خود اثر تخريبى دارد. به عكس اگر برخيزد و كار روزانه خود را ادامه دهد عملا تلقين سلامت كرده و در روح او بسيار مؤثر است.

اين نكته امروز بر همه روشن است كه هر دارو هرچند اثر درمانى داشته‌