ناچيزى بودند كه بر خلاف جمهور مسلمين از بيعت با امام سر باز زدند.

مرحوم علامه شوشترى معتقد است كه اكثر روايات حاكى از آن است كه اين گروه بيعت نكردند. [1]

در اينجا اين سؤال پيش مى‌آيد كه اگر آنها بيعت نكردند چگونه امام انتظار داشت كه به لشكر او بپوندند و با باطل مبارزه كنند.

پاسخ اين سؤال روشن است، زيرا اوّلًا جمهور مسلمانان و اكثريت قاطع مهاجران و انصار بيعت كرده بودند و اين حجت براى همه مردم بود و ترك بيعت گناه بزرگى بود كه از آنها سر زد. ثانياً به فرض كه آنها بيعت نكرده باشند ولى وظايف يك مسلمان را بايد انجام دهند و به آيات قرآن بايد عمل كنند يعنى همان‌گونه كه نماز و روزه و حج را بايد انجام دهند، به آيه شريفه‌ «فَقاتِلُوا الَّتِى تَبْغي‌ حَتَّى تَفِى‌ءَ إِلى‌ أَمْرِ اللَّه» نيز بايد گردن نهند. اين يك وظيفه اسلامى است كه به بيعت ربطى ندارد.

به خصوص اين‌كه در حديثى نيز از پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله نقل شده است كه فرمود:

«السَّاكِتُ عَنِ الْحَقِّ شَيْطانٌ أَخْرَسٌ؛

كسى كه نسبت به حق بى‌طرف و بى‌تفاوت بماند و سكوت اختيار كند شيطان گنگى است». [2] به ويژه اين‌كه كناره‌گيرى اين‌گونه افراد كه به عنوان شخصيت‌هاى معروف جامعه اسلامى شناخته مى‌شدند ضربات شديدترى بر پيكر حق وارد مى‌كرد.

قابل توجه اين‌كه ابن عبدالبر در كتاب‌ استيعاب‌ در شرح حالات «عبدالله بن عمر» مى‌نويسد كه به هنگام وفات مى‌گفت: هيچ چيزى ناراحت كننده‌اى در دلم از امر دنيا نيست جز اين‌كه كه من با آن گروه ستمگر همراه على بن ابى‌طالب پيكار نكردم». [3]

[1]. شرح نهج البلاغه مرحوم تسترى، ج 9، ص 577.

[2]. شرح نهج‌البلاغه مغنيه، ج 4، ص 227.

[3]. مصادر نهج‌البلاغه، ج 4، ص 17.