نام کتاب : پيام امام امير المومنين(ع) نویسنده : مكارم شيرازى، ناصر جلد : 11 صفحه : 86
بنابراين عقل ايجاب مىكند كه امام
جماعت وضع آنها را در نظر بگيرد تا نماز جماعت موجب نفرتشان نگردد.
آنگاه به سراغ دليل نقلى مىرود و مىفرمايد: «من از رسول خدا صلى الله عليه
و آله به هنگامى كه مرا به سوى يمن فرستاد پرسيدم: چگونه با آنان نماز بخوانم؟
فرمود:
با آنها نمازى بخوان كه همچون نمازِ ناتوانترين آنها باشد و نسبت به مؤمنان
رحيم و مهربان باش»؛
(وَقَدْ سَأَلْتُ رَسُولَ اللَّهِ صلى
الله عليه و آله حِينَ وَجَّهَنِي إِلَى الْيَمَنِ كَيْفَ أُصَلِّي بِهِمْ
فَقَالَ: صَلِّ بِهِمْ كَصَلَاةِ أَضْعَفِهِمْ وَكُنْ بِالْمُؤْمِنِينَ رَحِيماً)
. مرحوم شيخ حر عاملى در كتاب وسائل الشيعة در ابواب مستحبات نماز جماعت بابى به عنوان «اسْتِحْبابُ
تَخْفِيفِ الْإمام صَلاتَهُ» گشوده است و در آن هشت روايت از معصومان عليهم السلام
در اين زمينه نقل كرده است، از جمله اينكه در روايتى آمده است: «روزى معاذ (بن
جبل) در زمان رسول خدا در مسجدى نماز جماعت برگزار مىكرد و قرائت نماز را طولانى
مىخواند. مردى در نماز به او ملحق شد و معاذ سوره طولانى را آغاز كرد. آن مرد
براى خود سوره كوتاهى خواند و نماز را تمام كرد و سوار مركبش شد (و رفت) اين جريان
به گوش رسول خدا رسيد. كسى را نزد معاذ فرستاد و فرمود: