خود را بر تو گسترش خواهد داد و ثواب اطاعتش را براى تو قرار مى‌دهد»؛

(ثُمَّ احْتَمِلِ الْخُرْقَ‌ [1] مِنْهُمْ وَالْعِيَ‌ [2]، وَنَحِ‌ [3] عَنْهُمُ الضِّيقَ وَالْأَنَفَ‌ [4] يَبْسُطِ اللَّهُ عَلَيْكَ بِذَلِكَ‌

أَكْنَافَ رَحْمَتِهِ، وَيُوجِبْ لَكَ ثَوَابَ طَاعَتِهِ)

. در نهايت مى‌فرمايد: «آنچه مى‌بخشى به گونه اى ببخش كه گوارا (و بى منت باشد) و آن‌گاه كه (به هر علت) از بخشش خوددارى مى‌كنى آن را با لطف و معذرت‌خواهى همراه ساز»؛

(وَأَعْطِ مَا أَعْطَيْتَ هَنِيئاً، وَامْنَعْ فِي إِجْمَالٍ‌ [5]

وَإِعْذَارٍ [6])

. قرآن مجيد نيز در اين زمينه دستور صريحى دارد گاه خداوند به پيامبرش خطاب مى‌كند و مى‌فرمايد: « «وَإِمَّا تُعْرِضَنَّ عَنْهُمُ ابْتِغاءَ رَحْمَةٍ مِنْ رَبِّكَ تَرْجُوها فَقُلْ لَّهُمْ قَوْلًا مَيْسُوراً»؛ و هر گاه از آنان [مستمندان‌] روى برتابى و انتظار رحمت (و نعمت) پرودگارت را داشته باشى (تا توانايى يابى و به آنها كمك كنى) با گفتار نرم و آميخته با لطف با آنان سخن بگو». [7]

و در جاى ديگر عموم مردم را مخاطب ساخته مى‌فرمايد: « «قَوْلٌ مَّعْرُوفٌ وَمَغْفِرَةٌ خَيْرٌ مِّنْ صَدَقَةٍ يَتْبَعُها أَذىً»؛ گفتار پسنديده (در برابر نيازمندان) و عفو (و گذشت از تندخويى آنها) از صدقه‌اى كه آزارى به دنبال آن باشد بهتر است». [8]

امام عليه السلام به اين ترتيب تمام ظرافت‌هاى مربوط به چنان مجلسى را بيان فرموده‌

[1]. «خُرْق» به معناى سخت‌گيرى در برابر «رفق» كه به معناى مدارا كردن است‌

[2]. «عِىّ» (با كسر عين) به معناى كند زبانى است و «عَىّ» بر وزن «حىّ» معناى وصفى دارد؛ يعنى كند زبان‌

[3]. «نحّ» فعل امر از باب تفعيل و از ريشه «تنحيه» به معناى دور كردن و زائل كردن گرفته شده است‌

[4]. «الأنَف» يعنى خوددارى از كارى بر اثر استكبار و خودبرتربينى است‌

[5]. «اجْمال» به معناى لطف و مدارا كردن است‌

[6]. «اعذار» به معناى معذرت خواهى نمودن است‌

[7]. اسراء، آيه 28

[8]. بقره، آيه 263