آنها، به اين ترتيب كه از طرق مختلف براى ايجاد بازار سياه و بالا بردن نرخ‌ها به صورت كاذب تلاش كنند و گاه دست به دست يكدگر بدهند تا قيمت‌ها را به طور مصنوعى بالا نگه دارند.

اين چهار عيب بزرگ است كه در دنياى ديروز به صورت كم‌رنگ و در دنياى امروز به صورت پررنگ در امر تجارت و صنعت خودنمايى مى‌كند.

در ضمن امام عليه السلام تأكيد مى‌كند كه اگر اين‌گونه مسائل در امور اقتصادى راه يابد دو مشكل بزرگ پيدا مى‌شود:

1. اينكه توده‌هاى مردم در تنگناى اقتصادى قرار مى‌گيرند و سبب نارضايتى آنها از حكومت مى‌شود همان چيزى كه ممكن است به شورش‌هاى خطرناك بينجامد.

2. اينكه لكه ننگى بر دامان حكومت مى‌نشيند و دليل بر بى‌كفايتى و عدم مديريت او خواهد بود، زيرا حل مشكلات اقتصادى از مهم‌ترين يا مهم‌ترين وظيفه حكومت است. اگر در اين قسمت وا بماند كارهاى ديگر او مردم را راضى نخواهد ساخت.

امام عليه السلام در ادامه اين سخن چند دستور درباره مسائل اقتصادى مى‌دهد و از احتكار شروع مى‌كند مى‌فرمايد: «از احتكار (به شدت) جلوگيرى كن، چرا كه رسول خدا صلى الله عليه و آله از آن منع فرمود»؛

(فَامْنَعْ مِنَ الِاحْتِكَارِ، فَإِنَّ رَسُولَ اللَّهِ- صلى اللَّه عليه وآله وسلم- مَنَعَ مِنْهُ)

. احتكار به معناى گردآورى احتياجات مردم و ذخيره كردن و به انتظار گرانى نشستن و منافع كلان بردن است و در اصل از ريشه حَكْر (بر وزن مكر) به معناى ظلم و ستم و بدرفتارى گرفته شده و از آنجايى كه احتكار طعام از روشن‌ترين مصداق‌هاى ظلم و بدرفتارى است اين واژه بر آن اطلاق شده است.

در فقه اسلام بحث مشروحى درباره احتكار آمده و همه فقهاى اسلام آن را