براى اين كار به نقاط دور و نزديك مى‌روند گاه حتى جان خود را نيز به خطر مى‌افكنند.

درست است كه آنها دنبال منافع خويش‌اند؛ ولى در كنار تأمين منافع شخصى يك منفعت بزرگ اجتماعى براى مردم يك كشور يا كشورهاى مختلف جهان دارند. آنها به مجرد اينكه احساس كنند فلان جنس در فلان منطقه نسبت به منطقه ديگر ارزان‌تر است به سوى آن منطقه هجوم مى‌آورند و اجناس اضافى آن منطقه را به منطقه‌اى كه آن جنس كمياب است مى‌برند تا سودى عايدشان شود؛ ولى اين سود انگيزه‌اى براى بهره‌مندى هر دو نقطه مى‌گردد.

آن‌گاه امام عليه السلام دستور ديگرى به مالك درباره بازرگانان و صنعت‌گران داده مى‌فرمايد: «كارهاى آنها را پيگيرى كن و سامان ده چه آنها كه در حضور تو (و مركز فرمانداريت) زندگى مى‌كنند و چه آنها كه در گوشه و كنار كشورت هستند»؛

(وَتَفَقَّدْ أُمُورَهُمْ بِحَضْرَتِكَ وَفِي حَوَاشِي بِلَادِكَ)

. درست است كه حكومت نبايد امر تجارت و صنعت را به‌دست گيرد، بلكه بهترين راه آن است كه آن را به بخش خصوصى واگذار كند؛ ولى با اين حال نبايد جهات حمايتى و هدايتى را از آنها دريغ دارد، زيرا غالباً بدون حمايت و هدايت حكومت به مشكلات زيادى برخورد مى‌كنند كه دامنه آن عموم مردم را دربر مى‌گيرد. به همين دليل اقتصاددان‌هاى آگاه در دنياى امروز به همين امر توصيه مى‌كنند كه دولت بى‌آنكه خود تاجر و صنعتگر باشد بايد از آنها حمايت كند و در موارد لازم نظارت و هدايت آنها را نيز به عهده بگيرد و اين كار نقش مهمى در موفقيت تجارت و صنعت خواهد داشت.

ولى گاه مى‌شود كه تجار از مسير سالم خود منحرف شده براى دست‌يابى به سود بيشتر بازار سياه ايجاد مى‌كنند يا به سراغ احتكار مى‌روند يا با ايجاد واسطه‌هاى غير ضرورى عملًا نرخ كالاها را بالا مى‌برند يا براى اهداف سياسى،