دعوت قرآن را بپذيرند و هركس آنها را به سوى قرآن فرا خواند اجابت كنند و همه با هم در برابر مخالفان متحد باشند و يكديگر را يارى دهند و با هيچ عذر و بهانه‌اى اين پيمان را نشكنند. منظور از اهل يمن همان طايفه قحطان بودند كه در آنجا مى‌زيستند و ربيعه از طايفه عدنان بودند.

ابن ابى‌الحديد در اينجا سخنى دارد كه شايان دقت است. او مى گويد در حديثى وارد شده است:

«كُلُّ حِلفٍ كانَ فِى الْجاهِلِيَّةِ فَلا يَزيدُهُ الإسْلامُ إلّاشِدَّةً وَلا حِلْفَ فِى الْإسلام؛

هر پيمانى كه در جاهليت بسته شد (و هدف والايى را در بر داشت) در اسلام به قوت خود باقى، بلكه قوى‌تر خواهد بود؛ ولى در اسلام پيمانى وجود ندارد».

مطابق اين سخن پيمان‌نامه مورد بحث زير سؤال مى‌رود؛ ولى ابن ابى‌الحديد در اينجا مى‌افزايد: «كار اميرمؤمنان على عليه السلام بر اين خبر واحد ترجيح دارد و بايد از آن پيروى نمود. به خصوص اينكه عرب بعد از اسلام بارها پيمان‌هايى برقرار ساخت كه در كتب تاريخ شرح آن آمده است». [1]

افزون بر اين، حديث مزبور با فعل پيغمبر اكرم نيز سازگار نيست، زيرا همه مى‌دانيم كه پيامبر در حديبيه پيمانى با مشركان برقرار ساخت و شايد به همين دليل است كه بعضى مى‌گويند حديث مزبور بعد از جريان فتح مكه بوده است. به هر حال اين حديث قابل اعتماد به نظر نمى‌رسد، زيرا در تاريخ تمام امت‌ها و ملت‌ها حوادثى پيش مى‌آيد كه آنها را ناگزير به پيمان بستن با مخالفان خود مى‌كند.

[1]. شرح نهج‌البلاغه ابن ابى‌الحديد، ج 18، ص 67