بيدار گردد و در برابر حق تسليم شود و بيعت امام را بپذيرد كه در اين صورت ممكن است گناهان گذشته او مورد عفو قرار گيرد؛ ولى اگر اين فرصت بگذرد و از آن استفاده نكند و لشكر اسلام بر او چيره شوند ديگر پشيمانى و ندامت سودى نخواهد داشت و توبه از اعمال گذشته از او پذيرفته نخواهد شد و به راستى اگر وسوسه‌هاى «عمرو بن عاص» در ميان گروهى از افراد جاهل و نادان از لشكر كوفه تأثير نكرده بود تشكيلات معاويه به كلى در هم كوبيده مى‌شد و آنچه را امام در ذيل اين نامه آورده است تحقق مى‌يافت.

قابل توجّه اينكه امام نامه را با سلام پايان مى‌دهد تا نصيحت خيرخواهانه آخر نامه در معاويه مؤثر واقع شود؛ ولى از آنجا كه معاويه باد غرور در سر داشت و عطش مقام و حكمرانى همه وجودش را پر كرده بود به علاوه كينه‌هاى پيشين مربوط به كشته شدن بستگان نزديكش در جنگ‌هاى اسلامى به دست تواناى على عليه السلام را فراموش نكرده بود، اين نامه در دل او اثر نكرد و همچنان به راه نادرست خود ادامه داد.