اسلام بودند) و اين جاى تعجب نيست، زيرا على عليه السلام ادامه وجود مبارك پيغمبر اكرم بود در حالى كه معاويه ادامه پدرش ابوسفيان (دشمن شماره يك اسلام) بود. [1]

امام عليه السلام در ادامه اين سخن مى‌فرمايد: «با اين حال اگر در اين رويارويى و ملاقات شتاب دارى (كمى) دست نگه دار، زيرا اگر من به ديدار تو آيم سزاوارتر است، چرا كه خداوند مرا به سوى تو فرستاده تا از تو انتقام بگيرم و اگر تو به ديدار من آيى (با نيروى عظيم كوبنده‌اى روبه‌رو خواهى شد و) چنان است كه شاعر بنى اسد گفته:

آنها به استقبال تندباد تابستانى مى‌شتابند كه آنان را در ميان سراشيبى‌ها و تخته سنگها با سنگريزه‌هايش در هم مى‌كوبد.

و (بدان) همان شمشيرى كه با آن بر پيكر جد و دايى و برادرت در يك ميدان نبرد (در ميان جنگ بدر) زدم هنوز نزد من است»؛

(فَإِنْ كَانَ فِيهِ عَجَلٌ فَاسْتَرْفِهْ‌ [2]،

فَإِنِّي إِنْ أَزُرْكَ فَذَلِكَ جَدِيرٌ أَنْ يَكُونَ اللَّهُ إِنَّمَا بَعَثَنِي إِلَيْكَ لِلنِّقْمَةِ مِنْكَ! وَإِنْ تَزُرْنِي فَكَمَا قَالَ أَخُو بَنِي أَسَدٍ:

وَعِنْدِي السَّيْفُ الَّذِي أَعْضَضْتُهُ‌ [6] بِجَدِّكَ وَخَالِكَ وَأَخِيكَ فِي مَقَامٍ وَاحِد)

.______________________________

(1). فى ظلال نهج‌البلاغه، ج 4، ص 161

(2). «اسْتَرْفِه» از ريشه «رفاهية» به معناى زندگى آرام و راحت‌بخش است، بنابراين جمله «اسْتَرْفِه» مفهومش‌اين است كه آسوده باش‌

(3). «حاصِب» به معناى طوفان و بادى است كه سنگريزه‌ها را به حركت در مى‌آورد و پشت سر هم بر جايى مى‌كوبد و در اصل از «حصباء» به معناى سنگريزه گرفته شده است‌

(4). «أغْوار» جمع «غور» بر وزن «فور» به معناى سراشيبى و قعر چيزى است‌

(5). «جُلْمُود» به معناى تخته سنگ است‌

(6). «أعْضَضْتُ» از ريشه «اعضاض» و «عضّ» به معناى گزيدن گرفته شده و «اعضاض» به معناى چيزى را به گزيدن وادار كردن است و در اينجا اشاره به ضربات شمشير است‌