شود خبيث و آلوده است» غافل از اينكه اين حديث قبل از هر كس خود معاويه را شامل مى‌شود و همچنين طلحه، زبير و عايشه را كه معاويه نسبت به آنها عشق مى‌ورزيد. اضافه بر اين بعضى از بزرگان و صالحان اصحاب پيغمبر همچون ابوذر، سلمان و ابن مسعود و غير آنها از مدينه خارج شدند و در شهرهاى دور و نزديك چشم از جهان فرو بستند.

درست است كه مجاورت با قبر رسول اللَّه داراى بركاتى است؛ اما وظيفه امام اين است كه براى خاموش كردن آتش فتنه گاهى از مجاورت آن قبر نورانى چشم بپوشد و به مناطقى كه بهتر مى‌توان آتش فتنه را خاموش كرد قدم بگذارد.

ولى امام عليه السلام در پاسخ معاويه تنها به اين نكته قناعت فرمود كه اين امر ارتباطى به تو ندارد، زيرا مسأله واضح‌تر از آن بود كه نياز به شرح و تفصيل داشته باشد.

تعبير امام به‌

«ذَلِكَ أَمْرٌ غِبْتَ عَنْهُ فَلَا عَلَيْكَ؛

اين امرى است كه تو از آن غايب بودى و چيزى بر تو نيست» كنايه از اين است كه ربطى به تو ندارد كه گاه در فارسى در تعبيرات عاميانه مى‌گوييم: «فضولى موقوف».

سپس امام عليه السلام از تهديد معاويه كه تهديدى توأم با مغالطه و سفسطه بود پاسخ مى‌دهد و مى‌فرمايد: «و نيز گفته‌اى كه با گروهى از مهاجران و انصار به مقابله من خواهى شتافت (كدام مهاجر و انصار) هجرت از آن روزى كه برادرت (يزيد بن ابى‌سفيان در روز فتح مكه) اسير شد پايان يافت»؛

(وَذَكَرْتَ أَنَّكَ زَائِرِي فِي الْمُهَاجِرِينَ وَالْأَنْصَارِ، وَقَدِ انْقَطَعَتِ الْهِجْرَةُ يَوْمَ أُسِرَ أَخُوكَ)

. مى‌دانيم اطرافيان معاويه و ياران نزديك او و حتى خود او جمعى از بازماندگان دوران جاهليت عرب بودند، همان‌هايى كه تا روز فتح مكه مقاومت نمودند، هنگامى كه همه مقاومت‌ها در هم شكست اظهار ايمان كردند و پيغمبر اكرم فرمان آزادى آنها را صادر فرمود و به همين جهت «طُلَقاء» ناميده شدند.

از سويى ديگر مى‌دانيم مهاجران افرادى بودند كه پيش از فتح مكه ايمان‌