بودن اين تبليغات دروغين، در ميدان جنگ صفين تدريجاً آشكار شد؛ جنگى كه حدود هيجده ماه به طول انجاميد. در اين مدت سخنان زيادى ميان آن‌ها رد و بدل شد و شاميان اعمال ياران على عليه السلام را مى‌ديدند كه اهل نماز و راز و نياز شبانه با خدا هستند؛ آب را معاويه بر روى لشكر على بسته بود؛ ولى به هنگام سلطه آن حضرت و يارانش بر آب مقابله به مثل نكردند و آب را به‌روى آنها گشودند، كسى از آنها نسبت به قتل عثمان اظهار شادى نمى‌كرد و مخصوصاً وقتى قتل عمار ياسر به دست لشكريان معاويه انجام شد و پيغمبر در حديث معروف خود فرموده بود: «اى عمار تو را گروهى ظالم و طغيان‌گر مى‌كشند» اين نيز سندى براى حقانيت اميرمؤمنان و يارانش محسوب مى‌شد. حلقه آخر اين ماجرا اين بود كه وقتى شاميان ناتوان شدند و فرياد بر آوردند كه بر زن و فرزند ما رحم كنيد و دست از جنگ برداريد و داورى قرآن را بپذيريد، على و يارانش آن را پذيرفتند و به اين ترتيب حجت بر آنها تمام شد و در پيشگاه خدا عذرى نداشتند.

امام عليه السلام در ادامه مى‌فرمايد: «كسانى كه پايبند به اين حقايق بودند خداوند آنها را از هلاكت نجات داد و كسانى كه لجاجت و پافشارى كردند پيمان‌شكنانى بودند كه خدا پرده بر قلبشان افكنده بود و حوادث ناگوار بر سر آنها سايه انداخت»؛

(فَمَنْ تَمَّ عَلَى ذَلِكَ مِنْهُمْ فَهُوَ الَّذِي أَنْقَذَهُ اللَّهُ مِنَ الْهَلَكَةِ، وَمَنْ لَجَّ وَتَمَادَى‌ [1] فَهُو الرَّاكِسُ‌ [2] الَّذِي رَانَ‌ [3] اللَّهُ عَلَى قَلْبِهِ، وَصَارَتْ دَائِرَةُ السَّوْءِ عَلَى‌

رَأْسِهِ)

.______________________________

(1). «تَمادى‌» از مصدر «تَمادِى» به معناى اصرار و پافشارى در ادامه كارى است‌

(2). «الرّاكِس» به معناى كسى است كه در امرى واژگون شده است از ريشه «رَكْس» بر وزن «عكس» به معناى وارونه كردن چيزى و آن را با سر بر زمين گذاردن، گرفته شده و به فرد پيمان‌شكن كه كار خود را وارونه انجام مى‌دهد نيز اطلاق مى‌شود

(3). «رانَ» از ريشه «رَين» بر وزن «عين» در اصل به معناى زنگارى است كه روى اشياى قيمتى مى‌نشيند و به افرادى كه زنگار معصيت يا كفر بر قلبشان مى‌نشيند نيز اطلاق مى‌شود